ΠΕΣ μου τριανταφυλλάκι μου, ἐρωτικὸ λουλοῦδι,
Ποῖο μοῦ φέρνεις μήνυμα, ποιὸ μαγικὸ τραγοῦδι
Ἀπ’ τῆς ψυχῆς μου τὴν ψυχὴ ’σὲ μένανε σταλμένο;
Τί κρύβεις ’ς τὰ μουμπούκια σου; ποιὸ μυστικὸ γραμμένο
Μὲ τῆς πνοῆς της τ’ ἄρωμα, μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ χτύπο,
Μὲ τὴν ἀκτῖνα τῆς ματιᾶς καὶ τῶν φιλιῶν τὸν τύπο;
Τάχα μοῦ φέρνεις τὴ χαρὰ ’ς τὰ φύλλα σου κλεισμένη,
Ἢ κοπλιμέντο ἄχαρο, παρηγοριὰ χαμένη;
’Σ τὴ μπουτουνιέρα τοῦ κορσὲ ποῦ εἴσουν φυτρωμένο,
’Σὰν νἄσουν ἀπὸ τὰ δροσερὰ τὰ χείλη της πεσμένο,
Τί εἶδες μεσ’ ’ς τοῦ κόρφου της τὸ ἱερὸ τὸ θεῖο;
Τί ἄκουσες εἰς τῶν παλμῶν τ’ ἀλάθητο μαντεῖο;
Ποιὰ μυστικὴ ἀνακάλυψι ’ς τ’ ἀναστενάγματά της;
Ποιοὺς λογισμοὺς ἐδιάβασες ’ς τὴ μαγικὴ ματιά της;
Πές μου αἰσθάνθη τὸ φιλὶ πὤστειλα μὲ ζεφύρια;
Τῆς εἶπαν τὴ λατρεία μου τὰ λούλουδα τὰ μύρια;
Τὰ τόσα μου παράπονα τῆς τά εἰπε τὸ ἀγέρι;
Τὸν πόνο πὤχω ’ς τὴν καρδιὰ τὸν ἔμαθε, τὸν ξέρει;
Μαλάχθηκε καὶ σ’ ἔστειλε; Τί σοῦ εἰπε καὶ τί εἶδες;
Ποίες μοῦ φέρνεις μυστικὲς παρηγοριὲς κ’ ἐλπίδες;
Σωπαίνεις;… Μὰ τὰ φύλλα σου ’ςτή μυστική τους γλῶσσα
Μοῦ λέν’ παρηγορητικὰ γλυκὰ λογάκια τόσα!
Ἐν Καλάμαις 1888
Δ. Μπενη Ψαλτησ
