δας. Ὁ Πολυχρόνης εἰσῆλθεν κατόπιν ἀσκεπὴς καὶ μετὰ θρησκευτικῆς κατανύξεως, ὡςεὶ ἐν ἐκστάσει καὶ παραισθησίᾳ ὑπὸ τοῦ θαυμασμοῦ, ὅςτις διέθρυπτε τὴν ψυχήν του πρὸ τῶν σεπτῶν ἐκείνων καὶ ἀθανάτων μνημείων.
Διῆλθον τοῦ Ἐρεχθείου πρὶν ἢ διευθυνθῶσιν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Παρθενῶνος. Ὁ κ. Πολυχρόνης ἀφοῦ ἐπανέλαβε διὰ χιλιοστὴν τώρα φορὰν τὴν ἱστορίαν τοῦ Ἐρεχθείου κατέληξεν εἰς τὸ νὰ ἐξηγῇ εἰς τὸν Θωμᾶν τὸ ἄφατον κάλλος τῶν Καρυατίδων, τὴν ἀπαράμιλλον συμμετρίαν καὶ τὴν πλαστικὴν χάριν τοῦ σώματος καὶ τὴν ἀμίμητον μέχρι ἐξιδανικεύσεως γλαφυρότητα τῶν μελῶν, καὶ τὰ ἐξήγει μετὰ τοσαύτης παραστατικῆς δυνάμεως, ὥστε ὁ Θωμὰς ἔκπληκτος καὶ τεθαμβωμένος ἐκ τῆς περιγραφῆς ἐκείνης τοῦ γυναικείου κάλλους ἐνόμισε πρὸς στιγμὴν ὅτι τὸ μαρμάρινον κάλλος τῶν Καρυατίδων ἐνεψυχοῦτο καὶ προςελάμβανε αἴσθησιν καὶ ζωὴν ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Εὐρυδίκης, ἥτις ἵστατο ἐνώπιόν του περικαλλὴς καὶ ἡδυπαθεστάτη ὡς ἀληθὴς καὶ αὕτη Καρυᾶτις.
Ἠ Εὐρυδίκη διέγνωσεν ὅτι ἀπὸ τῆς στιγμῆς ἐκείνης ὁ Θωμᾶς ἤρξατο νὰ ἐννοῇ καὶ νὰ αἰσθάνεται τώρα πλέον τὰ θέλγητρα.... τῆς ἀρχαιολογίας!
Διηυθύνθησαν εἶτα εἰς τὸν ναὸν τοῦ Παρθενῶνος καὶ οἱ τρεῖς, λίαν συγκεκινημένοι.
— Ἐλᾶτ’ ἐδῶ τώρα νὰ σᾶς ἐξηγήσω πειραματικῶς τὴν ὕπαρξιν τῶν καμπυλῶν, εἶπεν ὁ κ. Πολυχρόνης, ἀποθέτων τὴν ῥάβδον καὶ τὸν πῖλον. Σὺ Εὐρυδίκη μὲ τὸν Θωμᾶν θὰ ’πᾶτε ἐκεῖ εἰς τὴν ἄκραν τοῦ βάθρου, θὰ γονατίσετετε, θὰ βάλετε τὸ ’μάτι σας ἶσα εἰς τὴν γραμμὴν τὴν ὁποίαν σχηματίζει ἡ γωνία, καὶ θὰ κυττάζετε εἰς τὸ ἄλλον ἄκρον. Ἐκεῖ ἐγὼ θὰ κάμω τὸ ἴδιον καὶ προσέξατε ἂν εἶνε δυνατὸν νὰ μὲ ἰδῆτε. Ἐκ τοῦ πειράματος αὐτοῦ θὰ ἐννοήσετε τὰς καμπύλας αἱ ὁποῖαι ἐπαναλαμβάνω νὰ σᾶς εἴπω ὅτι ὑπάρχουν οὐ μόνον εἰς τὰ βάθρα ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ἄλλα μέρη τοῦ ναοῦ. Εἶμαι περίεργος νὰ ἴδω ἂν ὁ Θωμᾶς θὰ πιστεύσῃ τώρα πλέον ποῦ θὰ βάλῃ τὸν δάκτυλον ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων, προσέθηκεν ἐν τέλει ὁ κ. Πολυχρόνης προφανῶς καλαμπουρίζων μὲ τοὺς δισταγμοὺς καὶ τὸ ὄνομα τοῦ νεαροῦ οἰκοτρόφου.
Ἤδη ἕκαστος εἶχε καταλάβει τὴν θέσιν του. Ὁ κ. Πολυχρόνης ἀπεμακρύνθη μόνος εἰς τὸ ἓν ἄκρον τοῦ βάθρου, ἐνῷ ἡ
