Εἰς τὴν στάσιν αὐτὴν ἐνεφανίσθη αἴφνης καὶ ὁ κ. Πολυχρόνης, ἀφῃρημένος εὐτυχῶς ὀλίγον καὶ ζαλισμένος ἐκ τῶν δυςχερειῶν ἂς τῷ παρέσχεν ἡ ἐξήγησις τῆς ἀρχαίας ἐκείνης ἐπιγραφῆς.
— Μπᾶ! τί ἔχετε καὶ μαλλώνετε σεῖς ἔτσι; Τί φιλονεικία εἴχατε; κανὲν ἀρχαιολογικὸν ζήτημα βέβαια; Αἴ;
Ὁ Θωμᾶς ἀπελιθώθη χαμηλώσας τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τρέμων ὡς ἰχθῦς.
Ἡ Εὐρυδίκη ὅμως ἔσπευσε νὰ ἀποκριθῇ μετὰ χάριτος καὶ γλυκύτητος;
— Καλὲ Πολυχρόνη μου, ἐσυζητούσαμε διὰ τὰς καμπύλας τοῦ Παρθενῶνος, ποῦ μᾶς ἐξηγοῦσες χθές…
— Δηλαδή;
— Δηλαδή, νά! ὁ Θωμᾶς ἐπέμενεν ὅτι δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν αὐταὶ αἱ καμπύλαι εἰς τὰ βάθρα καὶ τὰ ἀετώματα τοῦ Παρθενῶνος.... καὶ ὅτι....
— Ὁ Θωμᾶς εἶνε ἄπιστος ὡς Θωμᾶς! διέκοψεν ὁ κ Πολυχρόνης εὐφυολογῶν.
— Αὐτὸ λέγω καί ἐγώ, προςέθηκεν ἐκείνη ῥίπτουσα λαίμαργον καὶ ἐκφραστικώτατον βλέμμα πρὸς τὸν Θωμᾶν. Δὲν θέλει νὰ ἐννοήσῃ τίποτε!....
— Αἴ! εἶνε μικρὸς ἀκόμα· παιδὶ ἄπειρον τοῦ κόσμου. Θὰ ἔλθῃ ὅμως μεθαύριον καιρὸς νὰ τὰ ἐννοήσῃ καλλίτερα…
— Ὤ! βέβαια, βέβαια! εἶπεν ἡ Εὐρυδίκη ἐπισφραγίζουσα τὴν γνώμην τοῦ συζύγου της…
— Αὔριον τὸ πρωῒ νὰ ἑτοιμασθῆτε χωρὶς ἄλλο· θὰ κάμωμεν μίαν ἐπίσκεψιν εἰς τὴν ἀκρόπολιν. Ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ ἁγίου βράχου καὶ ἐπὶ τῶν σεπτῶν λειψάνων τοῦ Παρθενῶνος θὰ σᾶς ἀποδείξω διὰ τῶν πραγμάτων ὅτι αἱ καμπύλαι ὑπάρχουν ὅπως σᾶς τὰς ἐξήγησα χθές!…
Καὶ ἀληθῶς. Τὴν ἐπαύριον λίαν πρωῒ ὁ κ. Πολυχρόνης, ἡ Εὐρυδίκη καὶ ὁ Θωμᾶς ἀνήρχοντο εἰς τὴν Ἀκρόπολιν.
Ἦτο ὡραία ἡμέρα τοῦ Νοεμβρίου καὶ ὁ ἥλιος θαλπερὸς ἐχρύσιζε τὰ ἱερὰ μάρμαρα τῆς Ἀκροπόλεως, τοὺς ξανθοὺς πλοκάμους τῆς Εὐρυδίκης καὶ τὸν ἀποτετριμμένον, ὡς ἐκεῖνα, σεπτὸν πῖλον τοῦ κ. Πολυχρόνη.
Ἐβάδισαν βραδέως διὰ τῆς λεωφόρου καὶ ἔστησαν πρὸ τῆς ἐξωτερικῆς πύλης. Οἱ νεαροὶ μαθηταί, ὁ Θωμᾶς σιωπηλὸς καὶ ἡ Εὐρυδίκη χαμογελῶσα, ἐπροχώρησαν ἀναβαίνοντες τὰς βαθμί-
