Ξενοφῶντι Στελλάκῃ
ἀξιότιμος κύριος Πολυχρόνης Παλαιόπουλος ἦτο μὲν πρὸ πολλοῦ διδάκτωρ τῆς φιλοσοφίας καὶ εἶχε κατατρίψει πολλὰ ἔτη τοῦ βίου του καὶ τελειότερα πανταλόνια τοῦ ῥάπτου του ἐπὶ τῆς γυμνασιακῆς ἔδρας, ἰδιάζουσαν ὅμως καὶ ἀποκλειστικὴν μανίαν εἶχε περὶ τὸ ἀρχαιολογεῖν. Ἠρέσκετο νὰ περιστοιχίζηται πάντοτε ὑπὸ ἀρχαίων ἀντικειμένων. Φαντασθῆτε· καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ πῖλος του, ὁ λαιμοδέτης του, ἡ ἡλικία του, τὸ ὄνομά του, ὅλα-ὅλα, κατὰ μοιραίαν σύμπτωσιν, ἦσαν ἀρχαῖα καὶ παλαιά!
Ἀνέκαθεν τρέφων ἀκάθεκτον ἔρωτα πρὸς τὴν γραμματικήν, τὰ σχόλια τοῦ Θουκυδίδου, τὰς ἀρχαίας ἐπιγραφάς, τὰ σκωληκόβρωτα χειρόγραφα καὶ δὲν ἠξεύρω τί ἄλλο ἀκόμα, εἶχε καταστῆ κυριολεκτικῶς ὁ σάραξ τῆς ἰδίας του βιβλιοθήκης, διότι πράγματι κατέτρωγε τὰ βιβλία. Οὔτε ηὐκαίρησέ ποτε νὰ σκεφθῇ ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἔρωτες εἰς τὸν κόσμον αὐτόν. Καὶ παρέκαμπτεν ἤδη τὸ πεντηκοστὸν ἔτος τῆς ἡλικίας του χωρὶς νὰ φροντίσῃ περὶ ἀποκαταστάσεως καὶ γάμου, μεθ’ ὅλας τὰς προτροπὰς τοῦ ἀρχαίου φίλου του κ. Ἀναργύρου, ὅστις πρὸ εἰκοσαετίας καὶ ἐπέκεινα εἶχε κηρυχθῇ ἐμπράκτως ὑπὲρ τοῦ ἐγγάμου βίου καὶ τῶν ἐντεῦθεν ἀγαθῶν, ἐν οἷς ὑπερηφάνως συγκατηρίθμει καὶ τὰς πέντε..... θυγατέρας του.
Ἐν τούτοις ἑσπέραν τινὰ μικρὸν πρὶν ἀρχίσῃ ἡ παροῦσα διήγησις, φαίνεται ὅτι τὰ γαμήλια ἐπιχειρήματα τοῦ κ. Ἀναργύρου ἀπέβησαν τόσον ἀκταμάχητα καί, ὡς εἰπεῖν, χειροπιαστἁ,
