Μυροεισ. Διατί μὲ βλέπετε οὕτω, δεσποινίς; Εἷσθε θυμωμένη; [Ἡ Ἀφροδίτη μεταβάλλει τὸ βλέμμα της ἐπὶ τὸ ἡδυπαθέστειον ἄλλα καθ’ ὑπερβολήν· Ὁ Μυρόεις κρούει κωδωνῖσκον] Μαργαρίτα! Μαργαρίτα! Ἡ κυρία σου λιποθυμεῖ!
Αφροδιτη. Ὤ! ὄχι… δὲν ἔχω τίποτε…
Μυροεισ. Ἰδοὺ πάλιν τὸ βλέμμα σας ἐκφράζει θυμόν. Εἶσθε θυμωμένη. Μαργαρίτα, ἡ κυρία σου δὲν εἶναι καλά. Αὐτὸ τὸ βλέμμα…
Μαργαριτα. Ἀπατᾶσθε, κύριε. Αὐτὸ δὰ εἶναι τὸ λεγόμενον πρῶτον ἐρωτικὸν βλέμμα. Δὲν ἠκούσατέ ποτε περὶ αὐτοῦ;
Αφροδιτη. [ἑρυθριᾶ ἐκ τῆς ὀργῆς] Ἄ! Θεέ μου! ὁποία παράδοξος ἀνησυχία συνταράττει τὴν καρδίαν μου… Ἓν πρᾶγμα ἀκατανόητον… Εὐδαιμονία ἄρρητος μετὰ τρόμου. Πῶς νὰ τὸ ἐξηγήσω… Ἂν ἦτο ἐδῶ κανεὶς ἰατρὸς [ὀλίγον πρὸ τῆς στιγμῆς ταύτης ὁ Μεγακλῆς καταβάλλει μεγίστην προσπάθειαν προσπαθῶν διὰ τῶν χειρῶν νὰ κρατήσῃ τὸν Ἡρόστρατον θέλοντα νὰ δράμῃ εἰς τὸ μεσαῖον θάλαμον, εἰς τὸν ὁποῖον τέλος εἰσορμᾷ, ἀκολουθούμενος ὑπὸ τοῦ Μεγακλέους]
Ηροστρατοσ. Ἰδοὺ ὁ ἰατρός.
Αφροδιτη. [κατάπληκτος] Ἡρόστρατος ὁ ποιητής! Μεγακλῆς ὁ ζωγράφος!
Ηροστρατοσ. [μετ’ ὀργῆς κεκρατημένης] Οἷα σύμπτωσις! αὐτὰ τὰ δύο, νομίζω, ἐζητεῖτε πρὸ ὀλίγου, καὶ ἰδοὺ πάρεισιν ἀμφότερα. Δότε μοι τὸν σφυγμόν σας, κυρία. Ὤ! Δὲν ἔπρεπε νὰ φεισθῆτε τοῦ ψιμμυθίου σας. Ὠχροτέρα, ὠχροτέρα ἀκόμη ἔπρεπε νὰ φαίνησθε, Ἐὰν ἠκούετε τὸν καθρέπτην σας δὲν ἠθέλετε ῥιψοκινδυνεύσει τόσον. Ἀλλ’ ἐπράξατε καὶ ἄλλο σφάλμα ἀκόμη. Δὲν κατενοήσατε τὸν ἐκεῖ κατακείμενον συγγραφέα ἀρκετά. Ἐζητήσατε ἕνα ποιητὴν ἢ ζωγράφον. Ἰδοὺ ἐγώ. Θὰ σᾶς ἐξηγήσω ἐγὼ τὸ περὶ τοῦ ἐρωτικοῦ βλέμματος χωρίον ἐκεῖνο. Ἀκούσατε. — Ὁ Βίκτωρ Οὐγὼ λέγει ὅτι αἱ γυναῖκες ὡς ὑμεῖς εἷσθε πλασμέναι ἐκ βελούδου καὶ μεταξωτοῦ· ὅτι τὸ ὑμέτερον ἐγὼ χάνεται ἐξ ὁλοκλήρου κατακαλυπτόμενον κατὰ μὲν τὸ πρόσωπον ὑπὸ τοῦ ψιμμυθίου, κατὰ δὲ τὴν κόμην ὑπὸ κόνεως ἢ βαφῆς. Μόνον τὸ βλέμμα συνενοῖ ὑμᾶς μετὰ τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου καὶ ἰδοὺ σήμερον καὶ αὐτὸ προσποιητόν, καθ’ ὑπαγόρευσιν. Ὁ εὐήθης οὗτος νεανίσκος, πρέπει νὰ τὸ ἐννοήσητε καλῶς, δαψιλεύων ὑμῖν τὰς ἐρωτικὰς περιποιήσεις του, δὲν ἀπευθύνεται ἀληθῶς πρὸς ὑμᾶς τὴν γυναῖκα. Ὁμιλεῖ πρὸς τὸ ψιμμύθιόν σας, πρὸς τὰ ὑποδήματά σας, πρὸς αὐτὴν τὴν ἐσθῆτά σας, πρὸς τὸ καθ’ ὑπαγόρευσιν βλέμμα σας τέλος. Εἶσθε διπλαῖ αἱ γυναῖκες ὡς εἶναι διπλῆ καὶ
