[Εἶνε μεσημβρία. Ἡ Ζαμπέτα κομίζει τὸ φαγητὸν εἰς τὴν τράπεζαν ἐν τῷ ἑστιατορίῳ τῆς γειτονίσσης κυρίας Τυφλίδου, χαμογελῶσα ἐκφραστικώτατα. Ἡ δεσποινὶς Φιφῆ, θυγάτηρ τῆς σεβασμίας κ. Τυφλίδου, τὴν περιεργάζεται δι’ ἐρωτηματικοῦ βλέμματος.]
— Τί ἔχεις, Ζαμπέτα, καὶ ὅλο χαμογελᾷς;
— Εἶνε νὰ μὴ γελᾷ μ’ αὐτὰ τὰ παράξενα ποῦ μαθαίνει κανείς!…
— Τί τρέχει;
— Δὲν τὰ ἐμάθατε; ἡ γειτόνισσά μας ἡ Θάλεια ’παντρεύεται…
[Μία ἀναγκαία παρένθεσις. Εἰς τὸ ἀπρόοπτον ἄκουσμα, ἡ περόνη πίπτει αὐτομάτως ἀπὸ τὰς ἰσχνὰς χεῖρας τῆς demoiselle Φιφῆς, ἡ ὁποία μένει μὲ ἡμίσειαν βοῦκαν ’ς τὸ στόμα, ἐνεὰ καὶ ἐμβρόντητος, ὡς νὰ ἐκρημνίσθη ἡ ὀροφὴ τῆς τραπεζαρίας ἐπὶ τῆς παροψίδος της. Ἡ Ζαμπέτα ἐνόησε τὸ λᾶθός της καὶ ἔσπευσε νὰ πραΰνῃ τὴν ἐξαγριωθεῖσαν δεσποινίδι.]
— Τέτοιαις ’παντρειαῖς ὅμως, κυρία Φιφῆ, καλλίτερα νὰ λείπουν!…
— Καὶ ποιὸν παίρνει;
— Ἕνα κἄποιον Ἀριστοτέλη Τερτίδη… ἕνα μάγκα πρώτης τάξεως!
— Ἀριστοτέλη Τερτίδη;… πῶς εἶνε δυνατόν;.. αὐτός…
— Ἕνας ποῦ τὸν ζητάει τώρα ἡ ἀστυνομία νὰ τὸν πιάσῃ… καθὼς καὶ τὸν πεθερό του τὸν Περδίκη… γιὰ κἄτι κλεψές, μοῦ φαίνεται, ’ς τὸ τελωνεῖο…
— Ὁ Τερτίδης; Θὰ ἔχῃς λᾶθος, Ζαμπέτα. Αὐτὸς εἶνε δικηγόρος… καὶ ἔπειτα εἶνε νέος καθὼς πρέπει… πῶς εἶνε δυνατόν… τί σχέσι ἔχει αὐτὸς μὲ τὸ τελωνεῖον…
— Ἀκοῦστέ με ποῦ σᾶς λέω ἐγώ· ὁ ἀρραβωνιαστικὸς τῆς ’ξαδέλφης μου τῆς Ἀννεζῶς μοῦ τἄειπε ὅλα καταλεπτῶς… ἐπειδή της εἶνε ἀνακατωμένος καὶ αὐτὸς ’ς αὐτὴ τὴν ἱστορία… τὸν ἔμπλεξαν ἄδικα τὸν καϋμένο κι’ αὐτόν… μὴν τὰ ’ρωτᾶτε!… εἶνε νὰ χάσῃ κἀνεὶς τὸ μυαλό του!… Ἂν προφθάσουν καὶ κάμουν τὸν γάμο, πρὶν τοὺς ’πᾶνε στὸ Μενδρεσέ… ’πάει καλά… ἀλλοιῶς ἡ Θάλεια θὰ μείνῃ μονάχα μὲ τὸ ῥεζιλίκι… Ἔπειτα ποῦ θὰ σηκώσω τὸ τραπέζι, θὰ σᾶς τὰ ’πῶ ὅλα… εἶνε γιὰ νὰ
