καὶ τοῦ γάμου ἡμέραι, αἵτινες δικαίως ἐθεωρήθησαν ὡς αἱ εὐδαιμονέσταται ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ βίῳ. Κατ’ αὐτὰς ὅ τε ἀνὴρ καὶ ἡ γυνή, εὑρισκόμενοι ἐν τῇ ἀκμῇ τοῦ μεταβαλεῖν βίον, ἀφίνονται εἰς τὰς παραφορὰς ἀχαλινώτου φαντασίας, δημιουργούσης κόσμον ὅλον εὐτυχῶν ὀνειροπολήσεων, ἐν αἷς τὰ πάντα εἶναι φαιδρὰ, τὰ πάντα αἴθρια, τὰ πάντα βαίνουσι κατ’ εὐχήν. Οὐδεμία ἐπιπροσθεῖ σκιὰ ἀπαλείφουσα ἢ θαμβώνουσα τὴν λάμψιν τῆς ζωηρᾶς εἰκόνος. Ὀνειρεύονται ἵδρυσιν οἰκογενείας εὐτυχοῦς, ἀλλὰ δὲν συλλογίζονται πῶς συντηρεῖται ἡ οἰκογένεια. Πλάττουσι σκηνὰς τρυφεροτήτων καὶ ἐνθέρμου στοργῆς μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῶν μελλόντων τέκνων, ἀλλὰ δὲν σκέπτονται ὁποῖα βάσανα καὶ εὐθύναι συμπαρομαρτοῦσιν εἰς τὴν ἀνατροφὴν αὐτῶν. Ἐὰν δὲ τὰ παθήματα σπανίως χρησιμεύουσιν ὡς μαθήματα εἰς τοὺς παθόντας, ἐννοεῖται ὅτι οὐδεμίαν ἐξασκοῦσιν ἐπιρροὴν εἰς τοὺς μὴ λαβόντας πεῖραν αὐτῶν.
Μετά τινα χρόνον ἐτελέσθησαν οἱ γάμοι, γάμοι, ἐννοεῖται, ἀπόρου λογίου μετὰ τῆς ἐκλεκτῆς τῆς καρδίας του, ὧν συμμετέσχον ἐν ἀδόλῳ χαρᾷ συνάδελφοι τοῦ γαμβροῦ, οἵτινες τὴν ἐπιοῦσαν ἕκαστος εἰς τὸ φύλλον του ἀνήγγειλαν αὐτοὺς μετὰ πολλῶν Μαΐων καὶ ρόδων καὶ ὑμεναίων καὶ ἅπαντος τοῦ συνήθους ἐν τοιαύταις περιστάσεσιν ὁρμαθοῦ ποιητικῶν ἐκφράσεων. Τὸν νεαρὸν ποιητὴν καὶ δημοσιογράφον, τιμῶν κατὰ τὸ φαινόμενον, κυρίως ὅμως ἐξ ἐπιλογισμοῦ, ἐδέχθη νὰ στεφανώση διακεκριμένος πολιτικός, διεκδικῶν πολιτικὴν ἐν τῇ Βουλῇ ἡγεσίαν, προσθέτων οὕτως αἴγλην μείζονα εἰς τὴν τέλεσιν τοῦ μυστηρίου.
Ὃ Ἀντώνιος Πράσινος ἐθεώρησεν ἑαυτὸν εὐτυχῆ καὶ ἐπὶ τοσοῦτον, ὥστε ἐπίστευεν ὅτι οὐδὲν ἔχει νὰ ἐπιθυμήσῃ ἐν τῷ κόσμῳ ποθητότερον. Δὲν θὰ εἴπω ὅτι καὶ ἡ νύμφη δὲν ἐπέδειξε τὴν αὐτὴν εὐχαρίστησιν, ἀλλ’ ὡς ἀκριβὴς χρονογράφος ὀφείλω νὰ σημειώσω ὅτι ἡ χαρὰ αὐτῆς θὰ ἦτο πληρεστέρα, ἐὰν τὰ νυμφικὰ δῶρα τοῦ γαμβροῦ ἦσαν πλουσιώτερα καὶ ἀφθονώτερα. Παραστᾶσα εἰς τοὺς γάμους ἄλλων ὁμηλίκων συμμαθητριῶν καὶ φίλων, ἐνεθυμήθη τὴν ποικιλίαν καὶ τὸ πολύτιμον τῶν ἐκτεθέντων ἱματισμῶν καὶ κοσμημάτων τῶν νεονύμφων, ὥστε ἀκουσίως, οὕτως εἰπεῖν, ᾐσθάνθη ἀόριστόν τινα καὶ μακρυνὴν λύπην.
Τὸ πρῶτον μετὰ τὸν γάμον ἔτος διῆλθεν ἐν ἀμεταπτώτῳ χαρᾷ καὶ εὐδαιμονίᾳ. Τὸ νεαρὸν ζεῦγος ἐφαίνετο ἀληθῶς πλασθὲν πρὸς σύνδεσμον. Τὰς νύκτας, ἐνῷ ὁ Πράσινος εἰργάζετο εἴτε διὰ τὴν ἐφημερίδα εἴτε γράφων στίχους, ἡ Ἑλένη του καθημένη παρ’ αὐτῷ κατεγίνετο εἰς ἐργόχειρόν τι, ἀνεγίνωσκεν ἢ ἤκουε τοὺς στίχους, οὓς τῇ ἀνεγίνωσκεν ὁ σύζυγός της. Συχνότατα,
