ἀγαπῶ ὡς τρελλός, ὅτι, ἄν δέν την πάρω, θὰ εἶμαι δυστυχὴς καὶ τὸ μέλλον μου θὰ εἶνε ἄθλιον…
— Ἄχ, παιδί! παιδί!…
— Ὅτι μὲ ἀγαπᾷ καὶ ἐκείνη, ὅτι τῇς ἔδωκα τὸν λόγον μου, ὅτι ὅλη ἡ γειτονιὰ εἰξεύρει τας σχέσεις μας, ὅτι θά την ἐκθέσω, ἄν την ἀφήσω ἔτσι, καὶ, τοιαύτην ἀτιμίαν οὔτε σὺ οὔτε ἡ σκιὰ τοῦ πατρός μου θά μοι ἐπιτρέψωσι νὰ διαπράξω.
— Καλὸν ἦτο, παιδί μου, νὰ μὴ προχωρήσουν ἕως ἐκεῖ τὰ πράγματα, ἀλλ’ ἀφοῦ εὑρισκόμεθα πρὸ τοιούτου διλήμματος, ἂς γείνῃ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ὁ διάλογος οὗτος ἐγίνετο ἑσπέραν τινὰ ἔν τινι ἰσογαίῳ οἰκήματι τῆς Νεαπόλεως μεταξὺ μητρὸς καὶ υἱοῦ, τῆς χήρας Πρασίνου καὶ τοῦ υἱοῦ της Ἀντωνίου.
— Μὴ τυχόν, μητέρα, ὑπέλαβεν ὁ υἱός, δέν σου ἀρέσει ἡ νέα, καὶ μοῦ φέρεις τόσας ἀντιρρήσεις;
— Ἡ νέα, παιδί μου, εἶνε καλὴ καὶ ἄξια ποῖος, λέγει τὸ ἐναντίον, ἀλλὰ δὲν εὑρίσκω συμφέροντα αὐτὸν τὸν γάμον δι’ ἄλλους λόγους.
— Ἄλλους λόγους; ἠρώτησε μετ’ ἀπορίας ὁ Ἀντώνιος.
— Βέβαια, εἶσαι ἀκόμη νέος καὶ δὲν ἔχεις πεῖραν των τοῦ κόσμου. Εἰξεύρεις παιδί μου, τί θὰ εἴπῃ, συντήρησις οἰκογενείας εἰς αὐτὰ τὰ χρόνια; Ποῖα εἶνε τὰ κεφάλαιά σου; Ποῖοι εἶνε οἱ πόροι σου; Ποῦ ἐπὶ τέλους ἡ προίξ, τὴν ὁποίαν θὰ πάρῃς, ὥστε νὰ εἰμπορέσῃς νὰ βαστάξῃς εἰς τὰ ἔξοδα, τὰ ὁποῖα ἀπαιτεῖ ὁ σημερινὸς βίος; Καθόσον τοὐλάχιστον ἐγὼ εἰξεύρω, καὶ ἐκείνη εἶνε κόρη συνταξιούχου, καθὼς καὶ σύ, ἄλλο τίποτε δὲν ἔχει. Ἔχει ὅμως ἀνατραφῇ ὡς κόρη εὐπορωτάτης οἰκογενείας, καὶ μὲ ὅλην τὴν πρὸς σὲ ἀγάπην της, θὰ ἔχῃ ἀπαιτήσεις νὰ ζῇ ὡς τοιαύτη, νὰ ἐνδύεται, νὰ διασκεδάζῃ. Καὶ σὺ ἢ θἀναγκάζεσαι νὰ τῆς ἀρνῆσαι ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ τὴν λυπῇς μὲ λύπην σου, ἢ νὰ τῆς τα προμηθεύῃς μὲ δυσκολίας καὶ βάσανα, καὶ τοῦτο ἕως ἕνα καιρόν…
— Ἀλλά δὲν εἰξεύρεις σύ, μητέρα, ὅτι δὲν θέλει τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά! Ἡμεῖς τὰ εἴπαμεν. Θὰ ζῶμεν οἰκονομικὰ καὶ ἀγαπημένοι, χωρὶς νὰ φροντίζωμεν τί κάμνει ὁ κόσμος. Κεφάλαιά μου, μητέρα μου καλή, πόροι μου εἶνε ἡ νεότης καὶ ἡ ἐργασία μου. Λίγα τὰ ἔχεις αὐτά; Τώρα, γράφων εἰς τὴν ἐφημερίδα, κερδίζω τριακοσίας δραχμὰς τὸν μῆνα, αἱ ὁποῖαι θὰ αὐξήσουν, μητέρα, διότι, εἰξεύρεις, ἔχει λαμπρὸ κονδύλι ὁ υἱός σου, καὶ θὰ γείνῃ ἀπαραιτήτως ἀναγκαῖος διὰ νὰ πάγῃ ἐμπρὸς τὸ φύλλον. Ὁ Διευθυντὴς δὲν ἔχει λόγους νά μοι ἐκφράζῃ καθ’ ἑκάστην τὴν
