Λοιπὸν εἰς τὴν καρδίαν σου ἀντήχησαν ἐκεῖνοι
Τοῦ ἔτι πνέοντος νεκροῦ, ὦ ποιητά, οἱ θρῆνοι
Καὶ ἰατρὸς τοῦ Παρνασσοῦ κομίζων ἐπεφάνης
Τῆς Κασταλίας σταλαγμοὺς τὸν ἀδελφὸν νὰ ράνῃς.
Ἢ μὴ, κατὰ τὴν πτῆσιν σου τῆς χθὲς ἐκεῖ πλησίον,
Τὸ εἶπε τοῦ Ἀπόλλωνος τὸ ἐν Δελφοῖς μαντεῖον;
Ὤ! ναί, δὲν ἦτο κόρη μου, ἀλλ’ οὐρανία ξένη
Εἴκοσιν ἐν τῇ στέγῃ μου χειμῶνας ξενουμένη.
Ἐγὼ πατὴρ τοῦ πλάσματα αὐτοῦ τοῦ ἰδεώδους;
Ὁ τρίβολος παραγωγὸς τοῦ κρίνου τοῦ εὐώδους;
Ἀποστολὴν ἐπὶ τῆς γῆς ἀγγέλου ἐξετέλει
Καὶ ἀνελήφθη, ὡς χρυσῆ τῆς δύσεως νεφέλη.
Καὶ ὅμως ὡς πατέρα της μ’ ἐλάτρευε ἡ κόρη
Καὶ μετ’ ὀδύνης ἐκ τῆς γῆς ἀφάτου ἀνεχώρει.
Ζωήν ἐκ τῶν χειλέων μου ν’ ἀντλήσῃ ἐπειρᾶτο·
Τὸ βλέμμα της δὲν ἔστρεφε πρὸς τ’ ἄνω, ἀλλὰ κάτω.
Ἄχ! ἄφες με, ὧ ποιητὰ, μὲ τοῦ πατρὸς τὸν πόνον
Νὰ ὀνειρώττω, νὰ μετρῶ μὲ στεναγμοὺς τὸν χρόνον.
Κατὰ τῆς ἐρημώσεως τῆς πατρικῆς καρδίας
Εἶν’ ἀσθενὴς καὶ ἡ πηγή αὐτὴ τῆς Κασταλίας.
Ἐν Σύρῳ, Δεκέμβριος 1890
Ν. Μυρων
Ἦσο λοιπὸν μετέωρον στιγμάς τινας φωτίσαν
Τοῦ πολυπλάγκτου σκάφους μου τὴν σκότειον πορείαν
Κ’ ἐσβέσθης θάμβος ὄπισθεν τῆς τροχιᾶς ἀφῆσαν
Κ’ ἐμὲ ταλαιπωρούμενον εἰς θάλασσαν ἀγρίαν!
Ἤ μὴ παρὰ θεοῦ τινος ὡς Χερουβεὶμ ἐστάλης,
Τῆς μαύρης ἀπιστίας μου τὸν ζόφον ν’ ἀποβάλῃς;
