σον περιπεπλεγμένα αὐτὰ πράγματα καὶ ἀποδίδουσα εἰς ἕκαστον τὰ ἐπίχειρα· διότι δύναται μὲν ἐπὶ καιρὸν νὰ φιμωθῇ ἡ ἀλήθεια, ἐν τέλει ὅμως θέλει εὕρει καιρὸν νὰ ἀνοίξῃ τὸ στόμα της καὶ ἐξετάσῃ τοὺς ἀνθρώπους ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν, μάλιστα κατὰ τὸ ἱερὸν τοῦτο ἐπάγγελμα, εἰς τοῦ ὁποίου τὴν τύχην καθ’ ἡμᾶς κεῖται τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος.»
Ἡ Ἀθηνᾶ διενέμετο τότε περὶ τὸ ἑσπέρας, μετὰ τὸν κάματον δὲ τῆς ἡμέρας συνείθιζεν ὁ ἀοίδιμος γέρων δειπνήσας ν’ ἀκροᾶται ἀναγινωσκομένων τῶν ἐν αὐτῇ ὑπὸ μιᾶς τῶν θυγατέρων. Ἐπειδὴ δὲ τὸ ἐκτενὲς ἐκεῖνο ἄρθρον ἐπραγματεύετο περὶ τῆς ἐν Ἑλλάδι παιδείας ἐπέτεινε τὴν προσοχὴν καὶ οὐδεὶς ἐφαντάζετο ὅτι θ’ ἀπέληγεν εἰς τὴν ἀνωτέρω συγκινητικὴν περίοδον· ὅτε δὲ ἡ τρυφερὰ νεᾶνις ἔφθασεν ἐν ἀγνοίᾳ εἰς τὰ περὶ τοῦ ἰδίου πατρὶς λεγόμενα, ἐκόπη εἰς δάκρυα καὶ ὀλοφυρμούς. Κύψας δ’ ἐκεῖνος περιεπτύχθη αὐτὴν παρηγορῶν, ὅτι αὐτὸς προῄρετο τὸν τοιοῦτον βίον ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς πατρίδος, ἣν δὲν ἠθέλησε νὰ καταφάγῃ ὡς σάραξ αἰτῶν ἀμοιβὰς καὶ παρώτρυνε τὰ παρακαθήμενα τέκνα νὰ προτιμῶσι τὸ ἐρύθημα τοῦ τιμίου ἀγῶνος ἀπὸ τοῦ ἐρυθήματος τῆς ἐπονειδίστου ἐκμεταλλεύσεως τῆς πατρίδος. Ἡ δὲ σκηνὴ ἐκείνη ἔμενε βαθέως ἐγκεχαραγμένη ἐν ταῖς τρυφεραῖς αὐτῶν καρδίαις.
Τὴν αὐτὴν εὐστάθειαν καὶ γενναιοψυχίαν εἶχεν ἤδη διατρανώσει ὅτε δύο ἔτη πρότερον οἱ ἐν Σμύρνῃ τὸ πρῶτον καὶ εἶτα οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει ὁμογενεῖς προσεκάλεσαν αὐτὸν ἐκεῖ μισθὸν ὀκτωχιλιόδραχμον ὑποσχόμενοι μετ’ ἄλλων πλεονεκτημάτων. Ἀλλ’ ὁ Γεννάδιος διστάσας ἐπὶ μικρόν, τῆς συζύγου αὐτοῦ προτρεπούσης αὐτὸν νὰ δεχθῇ, ἀπήντησεν ὅτι καίτοι πενόμενος μετὰ πεντηκονταετεῖς ἀγῶνας, ὅμως ποτὲ δὲν ἤθελεν ἀθετήσει τὰ διδάγματα ὁλοκλήρου τοῦ βίου του, ἐγκαταλείπων τὴν γωνίαν ἐκείνην τῆς ἑλληνικῆς γῆς ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῆς ὁποίας συνηγωνίσθη. Ἄλλως ᾐσθάνετο ὅτι δὲν θὰ ἠδύνατο ἐπὶ μακρὸν ν’ ἀναπνεύσῃ τὸν ἀέρα τουρκοκρατουμένης χώρας, ἐπόθει δὲ νὰ καταθέσῃ τὰ ὀστᾶ του ἐν γῇ ἐλευθέρᾳ.
Καὶ ἐν γῇ ἐλευθέρᾳ κεῖνται τὰ ὀστᾶ του, ἀλλὰ κεκαλυμμένα δι’ ἁπλῆς πλακὸς εἰς γωνίαν τῆς γῆς ταύτης, λησμονηθέντα
