Ὁ Γερων Σκαφαρεντζοσ, ὅστις ἀπὸ πολλῆς ὥρας περιέρχεται τὸν κῆπον βραδυπορῶν καὶ πᾶσαν συστάδα δένδρων ἐξετάζων καὶ πᾶν θρανίον διερευνῶν, ἀνακαλύπτων ἐπὶ τέλους τὴν Φιφίτσαν. — Ἐδῶ εἶσαι; καὶ σὲ ζητεῖ τόσην ὥραν ὁ καϋμένος ὁ Δρέλλιας.
Φιφιτσα. — Μπᾶ;… ἔχει δίκαιον.... εἶχα μαζῆ του τὴν καδρίλλιαν ποῦ ἐχόρευσαν καὶ τὸ ἐλησμόνησα…
Ὁ Γερων Σκαφαρεντζοσ μειδιῶν ἐνδεικτικῶς. — Αἴ, βέβαια, ὅταν ἔχῃ κανεὶς καλὴν συντροφιάν.
Φιφιτσα. — Κρῖμα ὅμως ὅτι δὲν ἔρχεται, διότι θὰ τὸν παρεκάλουν νὰ μοῦ φέρῃ ἕνα ποτῆρι νερόν.
Ὁ Ξανθοσ Νεοσ ἐγειρόμενος. — Νερόν; δεσποινίς, ἀμέσως νὰ σᾶς φέρω....
Φιφιτσα ἀνθισταμένη. — Ὤ, σᾶς παρακαλῶ, κύριε Κωνσταντῖνε… ὄχι, ὄχι… ὄχι σεῖς....
Ὁ Ξανθοσ Νεοσ ἐξαφανιζόμενος ὡς ἀστραπή. — Πῶς τὸ λέγετε, δεσποινίς;
Ὁ γερων Σκαφαρεντζοσ καθήμενος πλησίον τῆς Φιφίτσας. — Αἴ, πῶς σοῦ φαίνεται;
Φιφιτσα πνίγουσα στεναγμόν. — Χαριτωμένος ἄνθρωπος.
Ὁ γερων Σκαφαρεντζοσ. — Διατὶ ἀναστενάζεις; ἀφοῦ εἶνε χαριτωμένος πρέπει νὰ χαίρεσαι μάλιστα.... καὶ ἀφοῦ ἦλθε μὲ τὸν σκοπὸν νὰ πάρῃ ἕνα καλὸ καὶ εὔμορφο κορίτσι, ἐγὼ νομίζω ὅτι καλλίτερον ἀπὸ σὲ δὲν δύναται νὰ εὕρῃ.
Φιφιτσα. — Μὲ κολακεύετε πολύ, διότι μ’ ἀγαπᾶτε καὶ πολὺ, ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶνε λόγος διὰ νὰ προτιμήσῃ ἐμένα ὅταν ὑπάρχουν τόσαι ἄλλαι νέαι....
Ὁ γερων Σκαφαρεντζοσ. — Τώρα δὲν τὰ πιστεύεις αὐτά… καί…
Φιφιτσα. — Μὲ συγχωρεῖτε, τὰ πιστεύω καὶ πολὺ μάλιστα, διότι εἶνε ἡ ἀλήθεια…
Ὁ γερων Σκαφαρεντζοσ ἀνυπομόνως. — Μὰ πῶς τὰ λέγεις αὐτά, κόρη μου.... πρέπει νὰ εἶσαι τυφλή, διὰ νὰ μὴ βλέπῃς ὅτι σὲ ἀγαπᾷ ἤδη....
Φιφιτσα ἔκπληκτος. — Ἐμένα;
Ὁ γερων Σκαφαρεντζοσ, οὗτινος ἡ ἀνυπομονησία βαθμηδὸν αὐξάνει. — Τὸν εἶδες νὰ ὁμιλήσῃ μὲ καμμίαν ἄλλην; δὲν παρετήρησες ὅτι ἀμέσως ἦλθε σὲ σένα; τί σημαίνουν ὅλα αὐτὰ ἢ ὅτι σὲ θέλει;
Φιφιτσα. — Μή βάζετε τέτοιαις ἰδέαις εἰς τὸ κεφάλι μου.... Αὐτὸς τόσον πλούσιος, ἀπὸ τόσον μεγάλην οἰκογένειαν....
