Ν τῷ μεγάλῳ ξενοδοχείῳ τῆς Κηφισσιᾶς δίδεται μέγας χορὸς ὑπὲρ τῶν πτωχῶν τῆς πόλεως.
Τὰ εἰσιτήρια ἐγένοντο ἀνάρπαστα σχεδὸν ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας, καθ’ ἣν ἐξεδόθησαν πρὸς πώλησιν. Ὁ σκοπὸς ἦτο ἱερὸς, ἡ διασκέδασις εὔωνος τί ἄλλο ἠδύνατο νὰ ζητήσῃ ὁ ταπεινὸς λιμοκοντόρος, ὅστις ἐξ ἀσαφῶν διηγήσεων ἐγνώριζε περὶ τῶν χορῶν τοῦ ὑψηλοῦ τῶν Ἀθηνῶν κόσμου; Καὶ εἶχε διαδοθῇ μετ’ ἐπιτάσεως ὅτι τὸν χορὸν θὰ ἐτίμα ἡ ἀρίστη τῆς κοινωνίας τάξις ὅπως δώσῃ πρώτη τὸ παράδειγμα τῆς ἐλεημοσύνης ἐν ἑνώσει πρὸς τὴν τέρψιν. Ἡ εὐκαιρία ἦτο μοναδική. Θὰ ἔβλεπεν ἐπὶ τέλους καὶ αὐτὸς φαίνωμον τὴν ὡραίαν δεσποινίδα Ο....., περὶ ἧς τόσα ἐλέγοντο ἀπὸ στόματος εἰς στόμα· τὴν χαρίεσσαν καὶ κομψὴν Ε...., ἣν περιέγραφον οἱ πινακιδογράφοι τῶν ἐφημερίδων διὰ τῶν ζωηροτέρων χρωμάτων, τὴν εὐθυτενῆ ἀπόγονον τῶν Καρυατίδων τοῦ Ἐρεχθείου Ζ...., ἥτις οὐδὲ καταδέχεται ν’ ἀτενίσῃ ἄνθρωπον καθ’ ὁδὸν ἐκ φόβου μὴ μολύνῃ τὸ βλέμμα της, καὶ τόσας ἄλλας δεσποινίδας ἐπὶ κάλλει θαυμαζομένας, καὶ δεσποίνας καὶ ὑπουργούς, καὶ πρέσβεις, καὶ ναυάρχους, καί, καί, καί.... ὅλα ταῦτα ἀντὶ δέκα δραχμῶν μόνον.
Αὐτός, ὅστις μέχρι τῆς χθὲς ἐφοίτα εἰς ὅλους τοὺς δυσωνύμους μπαλμασκέδες τῶν Ἀθηνῶν καὶ τοῦ Πειραιῶς συγχρωτιζόμενος πρὸς ἀνθρώπους τῆς κατωτάτης κοινωνικῆς ὑποστάθμης, πρὸς γυναῖκας αἵτινες μετέρχονται παρέργως τὸ ἐπάγγελμα τῆς ζυθοπώλιδος, θὰ ἴδῃ ἐπὶ τέλους ἄλλον κόσμον, καί, τίς οἶδε, θὰ
