σκληπιάδου ὄψιν, ὑπῆρξεν ἡ ἐκ τῆς δούλης καὶ μάρτυρος Ἑλλάδος αὖρα τῆς Ἐλευθερίας. Εἰς τὰ ὦτά του ἤχησεν ἱερὰ ἰαχὴ καὶ κρότος θραυομένων ἁλύσσεων, καὶ εἶδον οἱ ὀφθαλμοί του μακρόθεν τὰ ἐμβλήματα τῆς δουλείας συντετριμμένα καὶ τὸν σταυρὸν τοῦ μαρτυρίου ἀναστηλούμενον καὶ τὰς ἱερὰς πτυχὰς, ἐφ’ ὧν ἀντανακλᾶται τὸ λευκὸν κῦμα καὶ ἡ γαλήνη τῶν ὡραίων θαλασσῶν μας, ἁπλουμένας ἀπὸ τῆς κορυφῆς τῆς πρωτομάρτυρος Ἴδης καὶ τοῦ Ταινάρου μέχρι τῆς βαθυκόλπου κεχαριτωμένης Ἰωνίας καὶ ἀπὸ τοῦ Ἀδρία καὶ Ἴστρου μέχρι τοῦ Μαύρου Πόντου. Ὁ δῖος Ἀχιλλεὺς δὲν ἤθελε ὁρμήσει πρὸς τὸν ἱερὸν τῆς μάρτυρος ἀγῶνα ταχύτερον τοῦ νεαροῦ Ἀσκληπιάδου Σαμουὴλ Χάου ὅστις, κατὰ τοὺς χρόνους καθ’ οὓς δι’ ἱστίων μόνον ἐκινοῦντο τὰ σκάφη, ὁρμήσας διῆλθε τὸν μέγαν Ὠκεανὸν ὡς νὰ διήρχετο λίμνην ἀτάραχον. Μετὰ μακρὸν πλοῦν ἀφίκετο εἰς τοὺς κόλπους τῆς μητρὸς Ἑλλάδος, εἰς οὓς διέμεινε μέχρι τέλους ὑποστὰς πάσας τὰς σκληρὰς τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος δοκιμασίας κακουχούμενος καὶ ταλαιπωρούμενος ὡς ὁ ἔσχατος τῶν Ἑλλήνων, οὐδέποτε ἀπαυδῶν, οὐδέποτε μεταμελούμενος, οὐδέποτε ἀποθαρρυνόμενος, βέβαιος ὤν πάντοτε περὶ τῆς αἰσίας τοῦ δεινοῦ ἀγῶνος ἐκβάσεως. Ἄγγελος παραμυθίας ὑπῆρξεν εἰς τοὺς στερουμένους τῶν πάντων πλὴν τῆς εἰς τὸν Πατέρα τῶν ὀρφανῶν καί ἐγκαταλελειμμένων πίστεως, καὶ διά τῶν ἀόκνων αὐτοῦ προσπαθειῶν αἱ γενναῖαι συνδρομαὶ τῶν ἐν Ἀμερικῇ συμπολιτῶν του κατέφθανον ἀδιαλείπτως εἰς τὰς πεινώσας γυναῖκας καὶ τὰ γυμνητεύοντα τέκνα τῶν ἐνδόξων μαχητῶν. Ὁ Σαμουὴλ Χάου ἐγνώρισε τὴν Ἑλλάδα καὶ ἠγάπησε τὰ τέκνα αὐτῆς ὅσον οὐδεὶς τῶν ξένων τῶν κατελθόντων εἰς τὸν μέγα αὐτῆς ἀγῶνα. Ἄπειρα ἔγραψε περὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ἀγῶνος, περὶ τῶν ἐξεχόντων τοῦ ἀγῶνος ἀνδρῶν συγγράψας καὶ ἱστορίαν πλήρη αὐτοῦ. Διετέλεσε δὲ ἀκραιφνὴς καὶ γενναῖος φίλος τῶν ἑλλήνων μέχρι τέλους τοῦ βίου αὐτοῦ, ἐνσταλάξας ἐν ταῖς καρδίαις πάντων τῶν ἐξόχων τοῦ οἴκου του μελῶν στοργὴν καὶ ἀφοσίωσιν πρὸς πᾶν ὅ,τι Ἑλληνικὸν. Ὁσάκις εὑρίσκετο ἐν μέσῳ Κρητῶν, οὓς ἐλάτρευεν, ἐπίστευεν ὅτι ἦτον ἐπὶ ἱεροῦ ἐδάφους ἐν μέσῳ τοῦ ὁποίου ὑψοῦντο οἱ πελώριοι Κωσταροί, Κόρακες, Χατζημιχάλαι, Κριάραι, Κροκίδαι ὡς αἱ ἀθάνατοι κέδροι τοῦ Λιβάνου. Ἐν μέσῳ τῶν ἀπείρων αὐτοῦ ἐν Ἀμερικῇ ἀσχολιῶν πολιτικῶν, κοινωνικῶν, φιλανθρωπικῶν, ἐν μέσῳ τῆς φοβερᾶς κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς θυέλλης, ἥτις ἔσειε καὶ ἐκλόνιζεν ἐπὶ τέσσαρας ὅλους ἐνιαυτοὺς ἀδελφικῶν σπαραγμῶν αὐτὰ τὰ βάθρα τῆς ὑπάρξεως τῆς κραταιᾶς Δημοκρατίας, ὁ Σαμουὴλ Χάου δὲν ἐλησμόνει τὴν Ἑλλάδα του, τὴν Κρήτην του. Ἀπὸ τοῦ με-
