γνώσεων ἐφωδιασμένος ἐπανῆλθεν εἰς τὴν Ἑλλάδα τῷ 1873, προςληλφθεὶς ἀμέσως ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Δεληγιώργη, διαγνόντος καὶ ἐκτιμήσαντος τὰ σπάνια προςόντα τοῦ νεαροῦ ἐπιστήμονος, ὡς γενικὸς ἔφορος τῆς κυβερνήσεως παρὰ τῇ Ἑταιρίᾳ τῶν Μεταλλουεγείων Λαυρίου, εἰς θέσιν τοὐτέστι μεγάλης ἐμπιστοσύνης, ἧς ὁ κ. Νέγρης ἀνεδείχθη ἄξιος ἀληθῶς, διότι εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς κατώρθωσε νὰ σώσῃ τὰ λαυρεωτικὰ ἔργα ἀπὸ τὰ ἀσύγγνωστα καὶ ὀλέθρια λάθη τοῦ ἄγγλου ὀρυκτολόγου Ἄνστεδ, ὃν ἡ Ἑταιρία τῶν Μεταλλουργείων, παρὰ τὴν συμβουλὴν τοῦ κ. Νέγρη, εἶχε καλέσει ἐξ Ἀγγλίας, καὶ τῶν ἔργων τοῦ ὁποίου, μετὰ ἄσκοπον δι’ αὐτὰ δαπάνην ἑνὸς ἑκατομμυρίου, ἐπελήφθη ὁμειλίκτου ἐλέγχου, καταδείξας μίαν πρὸς μίαν τὰς πλάνας τοῦ Ἄνστεδ, ὃν ἐν τέλει ἡ Ἑταιρία ἠναγκάσθη νὰ ἀπολύσῃ. Οὕτω δὲ ἐσώθησαν ἀπὸ ἀφεύκτου καταστροφῆς καὶ τῶν μετόχων καὶ τοῦ ἔθνους τὰ συμφέροντα, ἐφ’ ᾧ τὸ Συμβούλιον τῆς Ἑταιρίας, ἀναγνωρίζον τὴν ἔκτακτον ἱκανότητα, τὴν θετικὴν εὐρυμάθειαν, τὴν παρρησίαν, καὶ τοῦ χαρακτῆρος τὸ ἀκέραιον, παρεκάλεσε, φρονίμως σκεφθέν, τὸν κ. Νέγρην ν’ ἀναλάβῃ τὴν διεύθυνσιν αὐτῆς. Καὶ δὲν ἐψεύσθη τῶν προςδοκιῶν του. Διότι ὡς Διευθυντὴς τῆς Ἑταιρίας τῶν Μεταλλουργείων Λαυρίου ὁ κ. Νέγρης, ἐπὶ δεκατετραετίαν σχεδὸν ἀπὸ τοῦ 1874 μέχρι τοῦ 1887 παραμείνας ἐν αὐτῇ, ὑπῆρξεν ὁ σωτὴρ αὐτόχρημα τῆς ἑταιρίας. Πλὴν τῶν πολλαπλῶν καὶ πολυτίμων ὑπηρεσιῶν ἃς προςήνεγκε, καὶ ὧν θὰ ἀπέβαινεν ἀδύνατος ἡ λεπτομερὴς αὐτῶν μνεία εἰς τὰ στενὰ ᾧδε ὅρια τῆς παρούσης βιογραφικῆς σημειώσεως, ὁ κ. Νέγρης κατὰ τὸ διάστημα τῆς διευθύνσεως τῶν Λαυρεωτικῶν ἔργων ἔλυσε τὸ ζωτικώτατον διὰ τὴν Ἑταιρίαν ζήτημα τῆς τήξεως τῶν ἐκβολάδων, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχεν ἀποτύχει πάντες οἱ πρὸ αὐτοῦ ἀσχοληθέντες, οὕτω δὲ ἔσωσε τὴν Ἑταιρίαν ἀπὸ βεβαίας καὶ ἀναποδράστου καταστροφῆς. Ἐπίσης εἰς τοῦ κ. Νέγρη τὰς πεφωτισμένας καὶ ἀνενδότους προσπαθείας ὀφείλεται ἡ κατασκευὴ τοῦ Σιδηροδρόμου Ἀθηνῶν-Λαυρίου, καὶ ἡ εἰς τὰς ἀγορὰς τῆς Εὐρώπης εἰςαγωγὴ τῶν μαγγανιούχων μεταλλευμάτων σιδήρου Λαυρίου, ὧν τοσαύτη ἔκτοτε καὶ ἄχρι τοῦ νὰ γίνεται κατανάλωσις. Ὁ κ. Νέγρης κατὰ τὴν παρελθοῦσαν βουλευτικὴν περίοδον ἐπὶ τέσσαρα ἔτη ἀντεπροςώπευσε τὸν Νομὸν Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ὡς βουλευτής, ἀναδειχθεὶς κατὰ τὰς ἐκλογὰς τοῦ 1886 ὑπὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰλικρινοῦς ἐκτιμήσεως τῶν ἐκλογέων αὐτοῦ.
