σθη τελεσφόρως εἰς τὴν ἵδρυσιν αὐτῆς παρέχων πολυτίμους ἐπιστημονικὰς ὑπηρεσίας εἰς τὴν αὐτόθι ἀναπτυσσομένην ἐθνικὴν βιομηχανίαν, διηύθυνε δὲ ἐπὶ τριετίαν μέχρι τοῦ 1876 τὰ μεταλλεῖα τῆς Καμαρίζης. Ἐπεχείρησε πλείστας γεωλογικὰς καὶ βιομηχανικὰς ἐκδρομὰς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Μ. Ἀσίαν, ὅπου τῷ 1870 ἀνεκάλυψε τὰ μεταλλεῖα τῆς Βάλλιας καὶ τοῦ Καραϊδινίου. Τῷ 1873 μεταβὰς ὡς ἀντιπρόςωπος τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Παγκοσμίῳ Ἐκθέσει τῶν Παρισίων, διωρίσθη ἑλλανοδίκης τῆς τάξεως τῶν μεταλλείων, τιμηθεὶς ἐπὶ τούτῳ καὶ διὰ τοῦ παρασήμου τῆς Λεγεῶνος τῆς τιμῆς. Ἐδημοσίευσε πλείστας κατὰ καιροὺς ἐπιστημονικὰς διατριβάς, ἐν αἷς ἡ περὶ «ἀρχαίων μεταλλείων Λαυρίο,» ἡ «περὶ τῶν ὑδάτων τοῦ λεκανοπεδίου Ἀθηνῶν,» τελευταῖον δὲ την πολύκροτον Χρωματολογίαν του, ἀνομολογηθεῖσαν κοινῶς ὡς ἐξόχου ἐπιστημονικῆς μελέτης καὶ κρίσεως ἁδρᾶς προϊόν, σπάνιον δὲ καὶ ἀπαραίτητον βοήθημα διὰ πᾶσαν τάξιν λογίων καὶ ἐπιστημόνων. Ἐχρημάτισε καθηγητὴς ἐν τῇ στρατιωτικῇ Σχολῇ τῶν Εὐελπίδων ἐκδοὺς καὶ πολύτιμον λιθογραφικὸν ἐγχειρίδιον γεωλογίας καὶ ὀρυκτολογίας. Πρὸ τριῶν καὶ ἐπέκεινα ἐτῶν, μετὰ την παραίτησιν τοῦ κ. Φωκίωνος Νέγρη, τὸ διοικητικὸν συμβούλιον τῶν Μεταλλουργείων τοῦ Λαυρίου ἐκάλεσε τὸν κ. Κορδέλλαν εἰς τὴν Γενικὴν Διεύθυνσιν τῶν ἔργων αὐτοῦ, διαπιστευθεὶς εἰς τὴν πεῖραν καὶ τὴν ἀκατάβλητον καὶ σώφρονα δραστηριότητα αὐτοῦ τὰ συμφέροντα τῆς ἑταιρίας. Ὁ κ. Κορδέλλας ἀναλαβὼν τὴν διεύθυνσιν ἐργάζεται ἔκτοτε μετὰ ἀπαραμίλλου ζήλου πλείστας προοδευτικὰς μεταρρυθμίσεις ἐφαρμόζων ἑκάστοτε, ὧν λαμπρὸν δεῖγμα ἐπιτυχίας εἰσὶ τὰ ἤδη ἐν Λαυρίῳ ἀνεγειρόμενα παμμέγιστα μεταλλοπλύσια κατὰ τὸ σύστημα τοῦ εἰδικωτάτου ἐν Εὐρώπῃ θεωρουμένου περὶ τὴν προπαρασκευὴν τῶν μεταλλευμάτων μηχανικοῦ κ. C. Lührig, ἐξ ὧν σπουδαῖαι ὠφέλειαι προςδοκῶνται τῇ ἑταιρίᾳ. Εἰς τὸν κ. Κορδέλλαν ὀφείλεται καὶ ἡ τῷ 1869 — 1870 ἀνακάλυψις τῶν πρώτων στρωμάτων τῆς Καλαμίνας (ψευδαργύρου) ἐν τῷ φρέατι Βερζάκου, ἥτις, ὡς γνωστόν, συνετέλεσε μεγάλως εἰς ἀνάπτυξιν τῆς ἐν Λαυρίῳ μεταλλικῆς βιομηχανίας. Οὕτως ὁ κ. Κορδέλλας ὑπῆρξεν ἐκ τῶν ὀλιγίστων ἀληθῶν δημιουργῶν τῆς ἐν Λαυρίῳ μεγίστης ἐθνικῆς βιομηχανίας, δι’ ἧς κυκλοφοροῦσιν ἐν τῇ χώρᾳ περὶ τὰ 10,000,000 δραχμῶν, καὶ ἥτις τὴν πρῴην ἀγρίαν καὶ ἔρημον γῆν τοῦ Λαυρίου μετέβαλεν εἰς πλουσίαν βιομηχανικὴν κωμόπολιν ἀριθμοῦσιν δεκακιςχιλίους κατοίκους καὶ ἐμπορικὸν κέντρον σπουδαῖον. Δικαίως δὲ ἐπὶ τῇ κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος τελεσθείσῃ «ἑορτῇ τῆς Εἰκοσιπενταετηρί-
