καρπῶν καὶ τὴν ἀντικατάστασιν αὐτῆς διὰ τοῦ ἐπὶ τῶν ἀροτριώντων κτηνῶν φόρου. Ἐπίσης ἕτερον ἔργον ἄξιον λόγου τῆς τότε ὑπουργείας τοῦ κ. Τρικούπη εἶνε ἡ διαταχθεῖσα ἐπιστράτευσις τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων τῆς χώρας, ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας ὑπῆρξεν ἡ παραχώρησις μέρους τῆς Θεσσαλίας καὶ Ἠπείρου εἰς τὴν Ἐλλάδα, πραγματοποιηθεῖσα ὑπὸ τοῦ ὑπουργείου Κουμουνδούρου, διαδεχθέντος ἐν τῇ ἐξουσίᾳ μετά τινας μῆνας τὸν κ. Τρικούπην. Ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς κολοβώσεως τῶν ὑπὸ τοῦ ἐν Βερολίνῳ Συνεδρίου παραχωρηθέντων τῇ Ἑλλάδι ὁρίων τὸ ὑπουργεῖον Κουμουνδούρου κατέστη ἀντιδημοτικόν, κατηγορηθὲν ὅτι δὲν εἰργάσθη μετὰ τῆς δεούσης διπλωματικῆς δεξιότητος ἐν τῇ περιστάσει ταύτῃ. Δι’ ὃ αἱ ὑπ’ αὐτοῦ διεξαχθεῖσαι ἐν Ἑλλάδι ἐκλογαὶ ἥκιστα, ἀπέβησαν εὐνοϊκαὶ διὰ τὸ ὑπουργεῖον Κουμουνδούρου, οὕτω δὲ ἡ μεγάλη πλειονοψηφία τοῦ τόπου ἐκηρύχθη κατ’ αὐτοῦ ὑποδείξασα εἰς τὸ Στέμμα, ὡς ἀντικαταστάτην αὐτοῦ τὸν κ. Τρικούπην, Ἔκτοτε ἄρχεται ὁ ἀληθὴς πολιτικὸς βίος τοῦ κ. Τρικούπη, παραμείναντος ἐν τῇ ἐξουσίᾳ ἐπὶ τρία συνεχῆ ἔτη καὶ τρεῖς μῆνας κατὰ τὴν περίοδον ταύτην πρωτοφανῆ εἰς τὰ χρονικὰ τῆς συνταγματικῆς βασιλείας τοῦ Γεωργίου. Κατὰ τὸ διάστημα τοῦτο ὁ κ. Τρικούπης προςηλώθη ἰδίως καὶ κατέγινεν εἰς τὴν διαρρύθμισιν τῶν οἰκονομικῶν τῆς χώρας ἀφ’ ἑνὸς καὶ εἰς τὴν ἐν τῷ μεταξὺ βαθμιαίαν παρασκευὴν τῶν ἐθνικῶν δυνάμεων, διότι μόνον οὕτω ἐπίστευε καὶ πιστεύει ὅτι τὸ ἔθνος δύναται νὰ παραστῇ ἡμέραν τινὰ εὐπρόςωπον ἐν ἐνδεχομένῃ μεταβολῇ τοῦ ἐν τῇ Ἀνατολῇ καθεστῶτος. Πρὸς τοῦτο δὲ ἐνόμισεν ἀπαραίτητον τὴν ἀνόρθωσιν τῆς οἰκονομικῆς πίστεως τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν ἐντεῦθεν εἰςροήν ξένων κεφαλαίων, πρὸς καλλιέργειαν τῶν πλουτολογικῶν πόρων αὐτῆς, διὰ τῆς κατασκευῆς δημοσίων ἔργων καὶ πρὸ πάντων διὰ τῆς ἀναπτύξεως τῶν μέσων τῆς συγκοινωνίας. Ἀλλ’ ὅπως παγιωθῇ ἡ δημοσία πίστις τῆς χώρας ἔπρεπε νὰ ἐπιτύχῃ τὸ ἰσοζύγιον τοῦ προϋπολογισμῦ, τοῦθ’ ὅπερ ἀπέβαινεν ὅλως ἀδύνατον ἄνευ ἐπιβολῆς φόρων, εἰς ἀντάλλαγμα τῶν ὁποίων νὰ ἀνοιχθῶσιν ἀμοιβαίως εὐρύτερα στάδια ἐργασίας καὶ παραγωγῆς εἰς τὸν τόπον. Ἡ πολιτικὴ ὅθεν τοῦ κ. Τρικούπη κατ’ ἀνάγκην ἔπρεπε νὰ ᾗ πολιτικὴ τῶν φόρων, ἥτις ἑπόμενον ἦτο νὰ παρεξηγηθῇ ἐν τῇ διανοίᾳ τοῦ λαοῦ καὶ νὰ ἐξεγείρῃ ἰσχυρὰν ἀντίδρασιν, ἐκδηλωθεῖσαν κατὰ τὰς ἐκλογὰς τῆς 7ης Ἀπριλίου τοῦ 1875, συνεπείᾳ τῶν ὁποίων, παραιτηθέντος τοῦ κ. Τρικούπη, ἀνέλαβε τὴν διαχείρισιν τῶν κοινῶν ὁ κ. Θ. Δεληγιάννης.
Ἀλλ’ ἐνῷ τὸ νέον ὑπουργεῖον ὑπέσχετο ἐλάττωσιν τῶν φόρων
