ὀνειροπολήσεις,) οὔτε καλῶς εἶχα πράξει, ἀπ’ ἐναντίας μάλιστα εἶχα πράξει ἀνοητότατα πλανώμενος ἐκεῖ ἄνευ φανοῦ, οὔτε ἐξῆγον τι ἐξ ἐκείνων, ἅτινα, εὑρίσκονται ὑπὸ τὰ βαθέα κύματα· εἶναι ἀληθές, ὅτι πρό τινων ὡρῶν εἶχον ἐξαγάγει σαργούς τινας ἐρυθρίνους καὶ πέρκας, ἀλλὰ κατ’ ἐκείνην τὴν στιγμὴν μικροῦ δεῖν ἐγὼ νὰ εἰσαχθῶ sous les vagues profondes.
Ὅπως δήποτε ἡ μεγάλη τοῦ Ποιητοῦ τῶν chants du crepuscule καρδία ἤθελεν αἰσθανθῆ ἄρρητον χαρὰν, ἂν ἐγνώριζεν, ὅτι αἱ φλόγες, ἃς ἤναψα ἐπὶ τῶν σπινθήρων τῆς διανοίας Του, ἔσωσαν τὴν ζωὴν ἑνὸς ταπεινοῦ θαυμαστοῦ Του καὶ ἑνὸς ἀναπήρου ἀπομάχου τῆς θαλάσσης, καὶ ἀρχηγοῦ πενομένης οἰκογενείας.
Ὤ θάλασσα ἐπλάσθης ἀντικείμενον τῆς ἀποκλειστικῆς στοργῆς, τοῦ περιπαθοῦς ἔρωτος τῶν λαῶν, οἵτινες ἔπηξαν τὴν καλιάν των παρὰ τὰ κράσπεδα τῶν αἰγιαλῶν σου, προσόμοιοι πρὸς τά ὑδατοχαρῆ πτηνά, ἅτινα μόνον διὰ σοῦ ζῶσι.
Καὶ ὅμως δὲν εἶναι ψεῦδος, ὅτι ἡ πικρία τῶν κυμάτων σου ὀφείλεται εἰς τὰ δάκρυα, τὰ αἰώνια δάκρυα, ἅτινα λαίμαργος εἰσδέχεσαι.
Οἴμοι! πόσας συντρίβεις μητρικὰς καρδίας. Ποσάκις ἀνάλγητος, ἄκαρδος ἀκούεις τῆς μητρὸς τὸ παράπονον, τῆς αἱμασσούσης ψυχῆς της τὴν δέησιν ὅταν σοῦ ζητῇ νὰ τῆς φέρῃς πάλιν τὸ τέκνον της, τὸ ξενητεμένο ναυτόπουλο, ἐνῶ σύ, εἴρων τοῦ πόνου της, κυλινδεῖς ἀναίσθητος μετὰ τῶν τροχάλων σου τὰ λευκὰ ὀστά του. Δύστυχη μητέρα!
Σὰν περδικοῦλα θλίβεται, ὡσὰν παππὶ μαδιέται,
Σὰν τῶν κοράκων τὰ φτερά, ἔχει τὴ φορεσιά της,
Στὸ παραθύρι κάθεται, τὸ πέλαγο ἀγναντεύει
Κ’ ὅσα καράβια κ’ ἂν περνοῦν, ὅλα τὰ ἐρωτάει
Βαρκοῦλες, καραβάκια μου, χρυσᾶ μου περγαντίνια.
Ἡ σύντροφος τοῦ ναύτου ὁτὲ μὲν ἐρωτᾶ τὴν ἀχανῆ του ἔκτασιν σιωπηλὴ βυθίζουσα τὸ βλέμμα στυγνὸν πρὸς τὸν πόντον, ὡς εἰς τὰς πενθίμους τοῦ Delacroix θαλασσογραφίας, ἄλλοτε δὲ ἐν τῇ ἀσφαλεῖ προβλέψει τῆς συμφορᾶς της μαίνεται καὶ νομίζει ὅτι ἐκδικεῖται τὸν πόνον της κατὰ τοῦ γίγαντος αὐτὴ ἡ συντε-
