του ἐν σκληρᾷ ἀγωνίᾳ τὴν θάλασσαν, πειρώμενος μάτην νὰ ἀνεγερθῇ. — Μετ’ ὀλίγον μόνον τὸ ἀπορρακωθὲν ἱστίον, πενιχρὸν σάβανον τῆς Χελιδόνος μου, διεφαίνετο ἔτι ἀμυδρῶς ἐν τῷ ζοφερῷ ὁρίζοντι, ἀόριστον, συγχεόμενον μετὰ τοῦ ἀφροῦ τῶν μελανῶν κυμάτων, ὡς αἱ λευκαὶ μακρόθεν πτέρυγες τῶν κυματοχαρῶν πτηνῶν. Μετὰ μικρὸν ἐξηφανίσθη καὶ τοῦτο, ἡμεῖς δὲ ἀπεβιβαζόμεθα εἰς τὸν ὁρμίσκον Ἀχλάδι τοῦ μικροῦ χωρίου Βάρη, ὅπου ἡ ἡμιολία ἐζήτησε καταφύγιον.
Καὶ ἄλλοτε πλειστάκις ὁ ἔρως τῆς θαλάσσης μὲ ἔφερεν εἰς στενὰς σχέσεις πρὸς τὸν κίνδυνον. Θὰ μοὶ εἴπητε βεβαίως, ὅτι τοῦτο εἶναι παραφροσύνη. Δὲν λέγω ὄχι. Ἀλλ’ ἐν τούτοις δὲν ἔκαμον εἰσέτι τὴν γνωριμίαν τοῦ βυθοῦ, ὁ δὲ ἀτυχὴς φίλος μου, μεθ’ οὗ ὑπέστην τὰ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα, κοιμᾶται τὸν αἰώνιον ὕπνον μετὰ μαρτυρικὴν ἐπὶ τῆς κλίνης ἀγωνίαν, ἐκ νόσου οὐδὲν ἐχούσης τὸ κοινὸν πρὸς τοὺς κινδύνους οὓς δημιουργεῖ ὁ πόθος θαλασσίων περιπετειῶν.
Δὲν εἶναι δὲ καὶ οἱ μόνοι ἐκ τῶν τρικυμιῶν κίνδυνοι· αἱ ἀναμνήσεις μου μοὶ φέρουσι πρόχειρον παράδειγμα.
Ἐγγὺς τῶν ἀκτῶν τῆς Δήλου τῆς ἱερᾶς νήσου ἡλιεύομεν διὰ παραγαδιοῦ. Ἦτο ὥρα δεκάτη τῆς ἑσπέρας· νὺξ ἀσέληνος. Ἔρριπτον ἐκείνην τὴν ὥραν νυχτερινὴ καλάδα. Ἀφοῦ ὁλόκληρον τὸ παραγάδι ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν, ἔρριψα καὶ τὸ τελευταῖον ποδάρι προσδέσας ἐπὶ τοῦ ἄκρου τῆς καλούμας, ἥτις ἐδείκνυε βάθος ὀγδοήκοντα ὀργυιῶν, τὸν ἀναγκαῖον σημαντῆρα μετὰ τοῦ κωδωνίσκου, ὅπως διὰ τοῦ ἤχου του ἀνεύρωμεν ἐν τῷ σκότει τὸ παραγάδι, τὸ ὁποῖον ἔπρεπε κατὰ τὴν τεχνικὴν γλῶσσαν νὰ ἀφήσουμεν νὰ ψαρέψῃ περὶ τὴν ὥραν.
Ἤμην μόνος ἐν τῇ λέμβῳ μετὰ τοῦ γέροντος λεμβούχου Μπάρμπα Γεώργη, ὃν προετίμων εἰς τὰς ἐκδρομὰς ταύτας, ἂν καὶ εἶχε ἢ μᾶλλον, διότι εἶχε τὸν ἀριστερὸν βραχίονα σχεδὸν ἄχρηστον ἐξ ἀγκυλώσεως, ἣν ἐφιλοδώρησεν αὐτῷ ἄλλοτε πτῶσις ἐκ τῆς κεραίας τῆς μεγίστης (μαΐστρας) κατά τινα πλοῦν ἐν τῷ Εὐξείνῳ. Εἶχε παρεάσει τὰς κώπαις ὁ γέρων καὶ μοὶ διηγεῖτο σκηνὰς τοῦ ναυτικοῦ βίου, ἐνῷ ὕπτιος ἐπὶ τοῦ περιτόνου ἀφιέμην ἐν νωχελεῖ ῥέμβῃ εἰς τὸ ἐλαφρὸν λίκνισμα τῆς θαλάσσης.
Αἴφνης ἀναπηδᾷ ὁ μπάρμπα Γεώργης κράζων μετὰ τρόμου. «Ἄ! Τὸ Σμυρναίικο, ἀφεντικό, ἔρχεται ὁλόϊσα ἀπάνω μας.» Εἶναι σύνηθες εἰς τοὺς λεμβούχους τῆς Σύρου νὰ βαπτίζωσιν ἑκάστοτε τὰ ἀτμόπλοια διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ τόπου τῆς προε-
