κνεῖτο ὁ ὀφθαλμός, τὴν ἀκύμαντον τοῦ Αἰγαίου λεκάνην, ἥτις ἐφαίνετο, ὡς ἐπεστρωμένη διὰ κυάνου.
Ἀλλὰ δὲν διήρκεσεν ἐπὶ πολὺ ἡ εἰκὼν αὕτη τῆς γαλήνης καὶ τῆς χαρᾶς. Ἀλλοίμονον εἰς τὸν παρέχοντα πίστιν εἰς τὸ Αἰγαῖον. Ὁ Οὐγκὼ λέγει, ὅτι ἡ Μάγχη εἶνε τὸ Αἰγαῖον τῆς Δύσεως. Διὰ τοὺς γνωρίζοντας οἵας ἀπαισίας ἐκπλήξεις αὐτοσχεδιάζει εἰς τοὺς ναυτιλλομένους ἡ Μάγχη, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν, ἀντιστρέφοντες τοὺς ὄρους, ὅτι τὸ Αἰγαῖον εἶναι ἡ Μάγχη τῆς Ἀνατολῆς.
Τὴν ἡμέραν ἐκείνην κάλλιστα ἐνόησα τὴν πικρὰν ταύτην ἀλήθειαν. Διότι ἐντὸς ὀλίγης ὥρας ἡ τέως θυμήρης σκηνὴ παρήλλαξεν ἀπαισίως. Ἡ αὖρα ἐξέπνευσεν ἀκαριαίως. Τὰ ἱστία δὲν ἐκολποῦντο πλέον, ἀλλὰ κατέπιπτον πλαδαρά, ἀδρανῆ. Θερμότης δυσπνοϊκὴ περιέβαλεν ἡμᾶς· νοτιοανατολικῶς δὲ τὰς ἀκτὰς τῆς Πάρου ἐκάλυψε ἀραιὰ τὸ πρῶτον ὁμίχλη, ἥτις κατόπιν ἐγένετο μολυβδόχρους, εἶτα μελανή, ἐπεκταθεῖσα καθ’ ὅλας τὰς διευθύνσεις, καλύψασα διὰ ζοφώδους σκιᾶς τὸν νοτιοανατολικὸν ὁρίζοντα καὶ συμφύρασα αὐτὸν μετ τῶν ἐσχατιῶν τῆς θαλάσσης. Ὁ ἥλιος ὕπερθεν ἐφαίνετο ἐρυθρός, ἀλαμπής, ὡς κατὰ τὴν ὥραν τῆς δύσεως· ἐνῷ δὲ οὐδ’ ἡ λεπτοτάτη ἔπνεεν ἀνέμου ριπή, ἐν τούτοις ἡ θάλασσα ἔφρισσε, τὸ δὲ κῦμα ὑφίστατο προκυλίνδημα, ὡς ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν ἀφανοῦς, μυστηριώδους πνοῆς.
Αἴφνης ὑπόκωφος καὶ παρατεταμένη ἠκούσθη βροντή, ὡς συνεχὴς τυμπανοκρουσία. Ὁ ζόφος διὰ ταχύτητος ἀκαταλήπτου ἐκυριάρχησε τοῦ ὁρίζοντος· λευκὴ ἀστραπὴ διέσχισε αὐτὸν πρὸς μεσημβρίαν, ταυτοχρόνως δὲ σχεδὸν ἐξερράγη ὁ κεραυνός, ὡς συμπυροκρότησις ἑκατὸν στομάτων πυροβόλων. Ἦτο εἰσέτι πρωΐα καὶ ἐν τούτοις ἤθελέ τις νομίσει, ὅτι ὁ μέλας πέπλος τῆς νυκτὸς ἡπλώθη ἐπὶ τοῦ στερεώματος. Ἡ βαθεῖα ὁμίχλη, ὁ ἀκάθεκτος ὄμβρος ὅστις ἐξαπίνης ἐξεχύθη δέρων ἡμᾶς ἰσχυρῶς, ἐξ ὧν τὰ ὀργυιάς μόλις τινὰς ἀπέχοντα ἀντικείμενα καθίσταντο ἀδιόρατα, δὲν ἐπέτρεψαν εἰς ἡμᾶς νὰ ἐννοήσωμεν ἐγκαίρως τὸν τυφῶνα, ὅστις ἐπέσκηπτε καθ’ ἡμῶν ἐκ τῶν νοτιοανατολικῶν σημείων τοῦ ὁρίζοντος, ἐγείρων κοχλάζοντα κύματα ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας τῆς θαλάσσης, ἅτινα μετὰ καταχθονίου συριγμοῦ ἐθλάσθησαν ἐπὶ τῆς ἐλαφρᾶς λέμβου μας.
Τόσον ὀλίγων ἀνεμένομεν τὸν αἰφνίδιον τοῦτον ἄνεμον, ὥστε δὲν ἐδόθη ἡμῖν χρόνος ὅπως ἐκλύσωμεν ἢ κόψωμεν τὸν πόδα (σκότα) τοῦ ἱστίου. Ἡ λέμβος αὐτοστιγμεὶ ἀνετράπη ἄλλα τὰ ἀναπεπταμένα ἱστία, διὰ τῆς ἐπὶ τῶν ὑδάτων ἀντοχῆς των παρεκώλυον τὴν καταβύθισιν. Ἡ Θεία Πρόνοια ἐπέτρεψε νὰ ἐπιληφθῶ-
