κῆς οἰκογενείας· ἕνας βαθμὸς παραπάνω ἀπὸ ὑπηρέτριαν, ἕνας βαθμὸς παρακάτω ἀπὸ νοικοκυράν. Ἡ ψυχοκόρη κάμνει κάθε δουλείαν τοῦ σπιτιοῦ, ὅπως καὶ ἡ ὑπηρέτρια· ἀλλὰ δὲν εἶνε μισθωτή, ἐξέρχεται δὲ εἰς τὸν περίπατον ἐπιμελῶς στολισμένη καὶ πάντοτε εἰς τὸ πλευρὸν τῆς κυρᾶς ἡ ὁποία ὑποχρεοῦται ἀργὰ ἢ γρήγορα νὰ τῆς εὕρῃ ἕνα καλὸν ἄνδρα, νὰ τὴν ἀποκαταστήσῃ. Ἀλλ’ ἀδιάφορον ὅ,τι καὶ ἂν ἦτον ἡ Χρυσοῦλα· ὅ,τι μ’ ἐνδιέφερεν ἦτον ἡ ἔξοχος ἀκμὴ τῆς ὥρας αὐτῆς, τῶν δεκαπέντε τῆς ἐτῶν τὸ μεθυστικὸν ἄρωμα, τὸ πρόσωπον πορφυραυγές, οἱ ὀφθαλμοὶ ἀπαστράπτοντες, τὸ σῶμα μαρμάρινον προκλητικῶς ὀγκούμενον κατὰ τὸ στῆθος, ἡ μόλις ὑποφαινομένη λευκὴ στρογγυλότης τῶν κνημῶν, ἡ φαιδρότης ἡ πλήρης γελώτων, ἡ πλήρης κινήσεως ὑγεία, ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα τὴν ἐφανέρωνον γνησίαν κόρην τῶν βουνῶν τῆς Ρούμελης, ἀπὸ τὰ ὁποῖα κατήγετο καὶ τῶν ὁποίων τὸν ἀέρος εἶχε, χωρὶς νὰ ἔχῃ τίποτε κοινὸν πρὸς τὰς ἀθηναϊζούσας ἀρχοντοπούλας τοῦ τόπου, αἱ ὁποῖαι παρήγγελλον τὰ φορέματά των εἰς τὴν πρωτεύουσαν διὰ νὰ τυλιχθοῦν μέσα των ὡς μούμιαι. Ἡ ζωὴ καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ σώματος ἐκείνου κατώρθωνεν νὰ ἐξευγενίζουν καὶ τὰς βαναυσοτέρας ἐργασίας αἱ ὁποῖαι τὴν ἀπησχόλουν. Ἐνώπιον μου ἡ Χρυσούλα ἐνεφανίζετο ὡς ἡ ὀπτασία τῆς νεότητος ἐν μέσῳ τῆς ἀναιμικῆς, ἀσκητικῆς, ἀλλὰ καὶ ὑποκριτικῆς ἀτμοσφαίρας ἡ ὁποία μὲ περιέβαλλε. Καὶ τὴν κατέτρωγα μὲ τὰ μάτια μου παντοῦ ὅπου τὴν ἔβλεπα, καὶ ὁσάκις ἤρχετο εἰς τὸ σπίτι, ἔτρεχα νὰ εὑρεθῶ ἐμπροστά της διὰ νὰ μὲ χαιρετίσῃ, διὰ νὰ τῆς ὁμιλήσω διὰ νὰ χορτάσω μὲ τὸ ἄκουσμα τῆς φωνῆς της καὶ μὲ τὸ θέαμα τῶν ἐλευθέρων ἐκείνων σαρκῶν, τῶν ὁποίων μόλις συνεῖχε τὸ σφρίγος, αὐξάνουσα τὸ γόητρον, ἡ ἀτημελήτως φερομένη ἐσθής. Καὶ εἴμεθα φίλοι, καὶ ἐφέρετο πρὸς ἐμὲ οἰκειότατα. Ἀλλὰ τόσον μό-
