κειαν, ὅπως συμβαίνει συνήθως, ἀνατροφὴν. Ἀλλὰ καὶ ἂν τυχὸν εἶχον τὴν ἀξίωσιν νὰ μ’ ἀναθρέψουν πράγματι, δὲν θὰ εὕρισκον εἰς ἐμὲ τὸν κατάλληλον διὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὰς ἰδέας των καὶ τὰς ἀρχάς των, ἂν δύνανται νὰ ὀνομασθῶσιν ἰδέαι καὶ ἀρχαὶ προλήψεις καὶ πλάναι καὶ ὑποχονδρίαι ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν κληρονομικῶς ἐξελισσόμεναι. Διὰ τὸν ἁπλούστατον λόγον ὅτι τὸ ἰδικόν μου πνεῦμα, ὡς ἐκ περιέργου τινὸς ἀταβισμοῦ ἀνεπτύσσετο ἔκτοτε καὶ παρεγέμιζε μὲ προλήψεις, πλάνας, καὶ ὑποχονδρίας, ὅλως ἀντιθέτους πρὸς τοὺς συνοίκους μου, ἀλλὰ πάντοτε, ὡς ἐλπίζω, ὀλιγώτερον τῶν ἰδικῶν των στενάς, ἀντιφυσικὰς καὶ μωράς. Τοιουτοτρόπως μέσα εἰς τὸ σπίτι τὸ μέγα ἔγκλημα εἰς τὸ ὁποῖον ἠδύναντο νὰ ὑποπέσουν οἱ νέοι τῆς ἡλικίας μου ἦτον ὃ ἔρως πρὸς τὰ ὡραῖα κοράσια τῆς ἡλικίας των. Καὶ τῆς ἰδικῆς μου ζωῆς τὸ μόνον ἄστρον, ἡ μόνη θεραπεία, ἡ μόνη ἔκστασις, ἡ ἀπόλαυσις, ἡ εὐτυχία, ἦτον ὁ ἔρως. Ἔρως, ὅπως τὸν αἰσθάνονται τὰ παιδία, ἀλλ’ ἔρως πάντοτε.
Καὶ ἤμουν δεκαὲξ ἐτῶν. Ἀπέναντι τοῦ σπιτιοῦ μας ἐκατοικοῦσε μία φιλικὴ οἰκογένεια. Εἰς τὰς ἐπαρχίας ὄχι μόνον τὰ συγγενικά, τὰ φιλικά, ἀλλὰ καὶ ἁπλῶς τὰ γνώριμα σπίτια διατελοῦσιν ἀπὸ πρωΐας μέχρι νυκτὸς εἰς διαρκῆ κίνησιν ἀλληλοβοηθείας. Ὅτι δὲν ἔχει τὸ ἓν σπίτι τὸ δανείζεται ἀπὸ τὸ ἄλλο· τὸν μύλον τοῦ καφέ, τὸ τηγάνι, τὸ σκαφίδι, νερόν, πιάτα, ζάχαριν, ἐπανωφόρια, καπέλλα, ὅ,τι θέλετε, ἀπὸ τῶν εὐτελεστέρων μέχρι τῶν μᾶλλον οὐσιαστικῶν. Πρὸς τοῦτο γυναῖκες, δέσποιναι καὶ δεσποινίδες, κυρίαι καὶ ὑπηρέτριαι, ἀσχολοῦνται εἰς διαρκὲς τρέξιμον καὶ ἀνεβοκαταίβασμα ἀπὸ τὸ ἓν εἰς τὸ ἄλλο σπίτι. Εἰς τὸ ἰδικόν μας πέντε καὶ ἓξ φορὰς τὴν ἡμέραν ἐνεφανίζετο διὰ κάθε λογῆς θελήματος ἡ Χρυσοῦλα.
Ἡ Χρυσοῦλα ἦτον ἡ ψυχοκόρη τῆς ἀπέναντι φιλι-
