Παναγίαν. Τούτοις εἵποντο ἕτεροι ἄγγελοι ἐνδεδυμένοι ἐρυθρομέλανας μανδύας, ἐν οἷς διεκρίνετο ὁ ἅγιος Μιχαὴλ, πάλλων τὴν πλατυσίδηρον ῥομφαίαν του. Τελευταῖος δὲ εἰσῆλθεν ἐν μέσῳ κηροφόρων ἀνὴρ φέρων ἀκάνθινον στέφανον καὶ βαρὺν ἐπὶ τῶν ὤμων σταυρόν. Ἅπας ὁ ὑπεράνθρωπος οὗτος κλῆρος ἐτοποθετήθη ἐπὶ τῶν στασειδίων· ὁ δὲ Ἰησοῦς, ἐκεῖνος τοὐλάχιστον, ὅστις ἔφερε τὰ ἐμβλήματα τοῦ Γολγοθᾶ, ἐκάθησεν ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου. Οἱ δαίμονες ἤρχισαν τότε κατηγοροῦντες τὸν ἐπίσκοπον, οὗ καὶ αὐτὸ τὸ στόμα ἐκράτουν στερεῶς δεδεμένον. Ὁ κατηγορούμενος, προσκληθεὶς ν’ ἀπολογηθῇ, δὲν ἠδυνήθη ν’ ἀπαντήσῃ οὐδὲ γρῦ, εἴτε συναισθανόμενος τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν του, εἴτε στενοχωρούμενος ὑπὸ τοῦ φιμώτρου. Ἡ εὔσπλαγχνος Παναγία ἐπειράθη τότε νὰ μεσιτεύσῃ ὑπὲρ αὐτοῦ, γονυπετήσασα πρὸ τοῦ Σωτῆρος ἀλλ’ ὅτε ἤκουσεν ὁποῖον ἀσελγείας τέρας ἦτο ὁ γέρων ἐπίσκοπος. τολμήσας νὰ νυμφευθῇ γυναῖκα μεμνηστευμένην τῷ υἱῷ της, εὐθὺς ἀπεσύρθη ἡ Θεοτόκος, καλύπτουσα διὰ τῶν χειρῶν τὸ ἐρυθρὸν ὑπὸ τῆς αἰδοῦς πρόσωπόν της. Ὁ Ἰησοῦς ἔνευσε τότε τῷ Ἀγγέλῳ Μιχαήλ, τοῦ ὁποίου ἡ μάχαιρα ἤστραψε καὶ κατέπεσεν εἶτα δὲ ἐσβέσθησαν αἱ λαμπάδες, καὶ τὸ πᾶν ἠφανίσθη ἐν τῷ σκότει.
Ὁ ἄφωνος μάρτυς τῆς σκηνῆς ταύτης, νομίζων ὅτι ἠπατᾶτο ὑπὸ ὀπτασίας νυκτερινῆς, προεχώρησε μετὰ δειλίας πρὸς τὸ θυσιαστήριον, ἀλλὰ προσκόψας κατ’ ἄψυχου ὄγκου κατελήφθη ὑπὸ τρόμου, καὶ ἔτρεξε δρομαῖος νὰ κλεισθῇ ἐν τῷ κελλείῳ του. Τὴν δὲ ἐπιοῦσαν οἱ ὑπηρέται τῆς ἐκκλησίας εὗρον παρὰ τοὺς πόδας τοῦ θυσιαστηρίου τὸ ἀκέφαλον σῶμα τοῦ ἐπισκόπου. Τὸ κατηραμένον λείψανον ἐρρίφθη εἰς τοὺς λύκους, καὶ αἱ αἱμοβαφεῖς πλάκες ἀφέθησαν ἀσπόγγιστοι, καλυφθεῖσαι μόνον διὰ μικροῦ τάπητος. Κατὰ πᾶσαν δ’ ἔκτοτε χειροτονίαν ἕκαστος νέος ἐπίσκοπος Μαγδεβούργου ἐφέρετο ἐκεῖ ἐπισήμως ὑπὸ τοῦ συνηγμένου κλήρου, καί, ἀφαιρουμένου τοῦ τάπητος, ἐδεικνύοντο αὐτῷ τὰ ἐρυθρὰ ἴχνη τῆς τιμωρίας τοῦ ἱεροσύλου.
Τὴν ἱστορίαν ταύτην ἐξελεξάμην μεταξὺ μυρίων τοιούτων ὧν βρίθουσιν οἱ χρονογραφοὶ καὶ τὰ μεσαιωνικὰ συναξάρια, ὡς ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην ἀποδεικνύουσαν οὐ μόνον εἰς ποῖον βαθμὸν ἐξαχρειώσεως ἔφθασεν ὁ τότε κλῆρος, ἀλλὰ καὶ πόσον συγγενεύει μετὰ τῆς ἀσεβείας ἡ δεισιδαίμονία οὐδὲν τῷ ὄντι βδελυρώτερον καὶ ἐνταυτῷ ἀσεβέστερον τῆς εἰς τὸν Ἰησοῦν ἀποδιδομένης ταύτης δολοφονίας. Ἂν τὸ χάσμα, τὸ χωρίζον ἡμᾶς ἀπὸ τῶν νεκρῶν, δὲν ἦτο ἀνυπέρβατον, ἂν αὐτὸς ὁ Σωτὴρ ἠδύνατο, δίχως νὰ διαταράξῃ τοὺς κειμένους νόμους, νὰ ἐπανέρχηται πρὸς ἡμᾶς
