ΠΟΧΗ καύσωνος ἀφορήτου ἐν Ἀθήναις.
Μὴν Ἰούλιος καὶ ὥρα ἐννάτη τῆς νυκτός.
Ἡ σκηνὴ ἔν τινι θερινῷ θεάτρῳ τῆς πόλεως.
Ἡ πλατεῖα τοῦ θεάτρου πλήρης καὶ καθόσον ἡ ὥρα παρέρχεται κατὰ τοσοῦτον αἱ ῥάβδοι τῶν ἀκροατῶν καταπίπτουσι βαρεῖς ἐπὶ τῶν ξυλίνων θρονίων, γνωστὴ ἐκδήλωσις τῆς ἀνυπομονησίας τοῦ κοινοῦ ὅπως ἀπολαύσῃ ὅσον τὸ δυνατὸν ἐνωρίτερον τοῦ θεάματος διὰ πολλοὺς λόγους. Ἡ μουσική, ἀνάλογος πάντοτε μὲ τὴν ἐποχὴν καὶ τὸ θέατρον, τελειόνει μεγάλην εἰσαγωγήν, δὲν ἐνθυμοῦμαι τίνος μελοδράματος, οἰκτρῶς δολοφονηθεῖσαν, ἀποκοπεῖσαν, κατακερματισθεῖσαν, μετασχηματισθεῖσαν… καὶ τὰ λοιπά.
Τὸ κοινὸν ἀνυπομονεῖ· οἱ ἡσυχώτεροι τῶν ἀκροατῶν διαμαρτύρονται διὰ παραπονετικῶν πρὸς τοὺς παρακαθημένους ἐκφράσεων ἐπὶ τῇ βραδύτητι τῆς ἐνάρξεως, οἱ δὲ νευρικώτεροι διὰ φωνῶν καὶ ῥαβδοκτυπημάτων ἐπαναστατικῶν.
Τέλος ἡ αὐλαία αἴρεται.
Παριστάνεται, νομίζω, δρᾶμα θεαματικόν.
Ἀποτείνομαι πρός τινα φίλον μου:
— Θὰ μείνῃς κάτω εἰς τὴν πλατεῖαν ἢ θέλεις νὰ ἔλθῃς μαζί μου μέσα ’ς τὴ σκηνή; Τί λές; ἔρχεσαι;
— Ὄχι… θὰ καθήσω ’ς τὴ θέσι μου.
— Πολὺ καλὰ λοιπόν… ἐγὼ πηγαίνω μέσα καί σε ’βρίσκω ’ς τὸ τέλος…
— Au revoir ἔπειτα
— Νὰ μὴ σὲ χάσω.
Τὸ καμαρίνι τοῦ ἠθοποιοῦ κυρίου Α* εἶνε ὀλίγον τι εὐρυχωρότερον τῶν ἄλλων τοῦ μικροῦ θερινοῦ θεάτρου. Ἐπιφάνεια δύο περίπου τετραγωνικῶν μέτρων καὶ ὕψος μόλις δύο πήχεων. Πρός τινα πλευρὰν ὀλίγον ἄνωθεν μικρὸν παράθυρον, κάτωθεν δὲ τούτου μικρὸς καθρέπτης τοῧ προστυχωτέρου εἴδους στηριζόμενος
