Καὶ τότε ποῖον θέαμα παρίστατο ἐμπρὸς μου!
ὦ Δάντη, σὺ τὴν δύναμιν νὰ περιγράψω δός μου…
Δώδεκα φοῦρνοι στὴ γραμμὴ κυκλωτερεῖς τὸ σχῆμα,
ἦτο καθένας πύρινον καὶ φλογοκαῖον μνῆμα,
ἐκ τοῦ ὁποίου ἔβγαινε καπνός, φωτιὰ καὶ λαύρα!…
Οἱ ναῦται, ὡς φαντάσματα, περιεπάτουν μαῦρα…
Ἀπ’ τὰ καζάνια σταῖς φωτιαῖς νερὰ ποτάμια τρέχουν,
καὶ οἱ αὐλοὶ ἐκρήγνυνται, διότι δὲν ἀντέχουν!!
Ἀλλὰ τοὺς τρύπιους μας αὐλοὺς βουλόνουν ναῦται πάλιν,
ἡ μηχανὴ βροντοκτυπᾷ μὲ δύναμιν μεγάλην,
κἄτι καθένας των ζητεῖ νὰ δώσῃ καὶ νὰ πάρῃ,
ἕνας στουπί, ἄλλος σφυρὶ καὶ τρίτος ἄλλος φτιάρι…
ἀκούεται ἀπὸ ψηλὰ κατερχομένων κρότος,
εἰς τὸ ναυτοκατέβασμα γλυστρᾷ ὁ καμαρῶτος,
ὁρμῶ κ’ ἐγὼ λίγο νερὸ νὰ χύσω στὸ καζάνι.
ἀλλὰ ἡ Φλὸξ—ἕνα σκυλὶ—ἀπ’ τὸ παλτὸ μὲ πιάνει…
— Ὄξω, φωνάζω, τὰ σκυλιά, ἐν μέσῳ τῶν κινδύνων,
ἐν μέσῳ ὕδατος, φλογῶν καὶ τρυπητῶν σωλήνων·
καὶ διώχνοντας τὸν μὲν ἐδῶ καὶ σπρώχνοντας τὸν ἄλλον
ἀνῆλθον στὸ κατάστρωμα τὸν ἐθνικόν μας ψάλλων!…
Μαΐου 22
Μὲ τὸν λαμπρό μου πλοίαρχο στεναὶς φιλίαις πιάνω
κι’ ὅτ’ εἶναι φίλος σας στενὸς μετὰ χαρᾶς μανθάνω·
σᾶς εἶδε, σᾶς ἐγνώρισε, σᾶς ἐκτιμᾷ ἐπίσης…
Ἀλλὰ pardon, ἐφθάσαμε κατέναντι τῆς Λύσσης
καὶ πρὸς στιγμὴν στεκόμεθα νὰ κάνωμε σινιάλα:
Κ’ ἰδοὺ ἐγὼ τὰ ἐξηγῶ ἀπ’ τῶν «Ψαρρῶν» τὴ σάλα·
κόκκινο, ἄσπρο καὶ μαβὶ μὲ κίτρινο σειρῆτι:
«παρακαλῶ σας εἴδατε καθόλου Ἀμφιτρίτη;»
