τῆς λῃστείας ἢ διὰ τὰς ἀναγνωστρίας σας τὸ περὶ καταργήσεως τῆς tournure, ἥτις παρεμόρφου τερατωδῶς ἓν τμῆμα τοῦ γυναικείου σώματος· ἀλλ’ ἐπιτρέψατε μοι, παρακαλῶ, νὰ φρονῶ ὅτι καὶ τὸ ὑπὸ ἐξέτασιν δὲν στερεῖται ἐντελῶς ἐνδιαφέροντος τινος, ἀφοῦ ἓν μέγα μέρος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ δὴ ἡ πλειονοψηφία αὐτῆς, συγκειμένη μάλιστα κατὰ τὸ πλεῖστον ἐκ τοῦ ὡραίου φύλου, δεινῶς μαστίζεται ὑπὸ τοῦ ἀμειλίκτου τῶν καπνιστῶν πολέμου. Εἶναι ἀληθές, ὅτι εἰς τὴν τελευταίαν στατιστικὴν τὸ ἁρμόδιον τοῦ Ὑπουργείου τῶν Ἐσωτερικῶν τμῆμα δὲν ἐσκέφθη νὰ ζητήσῃ τὴν ἀπαρίθμησιν τῶν ἐχόντων τὸ πάθος τοῦ καπνοῦ, ἵνα γνωρίζωμεν καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν μὴ καπνιζόντων καὶ ἀναξιοπαθούντων· ἀλλ’ οὐδεὶς δύναται σπουδαίως ν’ ἀμφισβητήσῃ, — εὐτυχῶς διὰ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, — ὅτι οἱ δοῦλοι τῆς Α. Μ. τοῦ τυράννου καπνοῦ, ἀνὰ πᾶσαν τὴν ὑφήλιον διασπαρέντες, ὑπεραρκοῦσιν εἰς παρενόχλησιν πάντων καὶ πασῶν. Ἐν συγκρίσει ὅμως πρὸς τὸν ὅλον πληθυσμὸν βεβαίως εὐαριθμότεροι τυγχάνουσιν, ἐκτὸς ἐὰν ὑπῆρχέ τις καὶ ἐν ἔτει 1890 ὁ τολμῶν, ὡς ἄλλοτε ἐν συνόδῳ πατέρων ἁγίων, νὰ ὑποστηρίξῃ πειστικῶς, ὅτι ἡ γυνὴ εἶναι μὲν ζῶον, ἀλλ’ οὐχὶ καὶ ἄνθρωπος, — τοῦθ’ ὅπερ, ἡμεῖς τοὐλάχιστον, ἀποκρούομεν μετ’ ἀγανακτήσεως καὶ δι’ ὅλης τῆς δυνάμεως τῶν πνευμόνων ἡμῶν εἰς αἰῶνα, καθ’ ὃν ἡ γυνὴ ἔχει ὑπὸ τὰς διαταγάς της δίκην ὑπηκόου, ἵνα μὴ εἴπωμεν δούλου, τὸν ἄνδρα.
Πιθανὸν οἱ ἄγαν φιλελεύθεροι, οἵτινες χάριν δημοκοπίας δὲν δυσκολεύονται ἐνίοτε νὰ κολακεύωσι καὶ αὐτοὺς τοὺς εἰς οἱαδήποτε πάθη ὑποκειμένους, ν’ ἀνακράξωσι λέγοντες, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος ἀπεριορίστως, δυνάμενος ἑπομένως καὶ ν’ αὐτοκτονῇ, ὅταν τὸ ἀποφασίζῃ εἴτε διὰ μιᾶς εἴτε βαθμηδὸν.... ἔστω! πρὸς ἀποφυγὴν μακρῶν συζητήσεων δεχόμεθα τοῦτο· ἀλλ’ ὑπενθυμίζομεν ὅ,τι ἐδίδαξεν ἡμῖν ὁ τοῦ Συνταγματικοῦ δικαίου καθηγητής: Πᾶν δικαίωμα, μᾶς ἔλεγεν, ἔχει καὶ ἀντίστοιχον καθῆκον, πρὸς κανονικὴν δὲ καὶ εὔρυθμον λειτουργίαν παντὸς πολιτεύματος ὁ πολίτης ἔχει σφαῖραν δικαιωμάτων, ἅτινα λήγουσιν ἐκεῖ ἔνθα ἄρχονται τὰ δικαιώματα τοῦ ἄλλου.
Ἐὰν οὐ μόνον οἱ πολῖται, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ κάτοικαι μιᾶς πόλεως ἀδιακρίτως γένους, ἡλικίας καὶ ἐθνικότητος εἶναι ἴσοι ἐνώπιον τῶν νόμων τῆς ὑγιεινῆς καὶ τῆς καθαριότητος, νομίζομεν, ὅτι οὐδεὶς ἔχει δικαίωμα μὲ θυσίαν τῆς ὑγείας καὶ τῆς εὐχαριστήσεως τῶν ἄλλων νὰ θεραπεύῃ τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματά του.
Ἐπιθυμοῦμεν ν’ ἀκούσωμεν, εἰ δυνατόν, τοὺς κυρίους κα-
