μάντεις ἦσαν οἱ μυσταγωγοὶ τοῦ λαοῦ. Ἡ φύσις παρεῖχεν εἰς αὐτὸν ἀνεξαντλήτους ἐμπνεύσεις καὶ θέλγητρα καὶ τὸ πνεῦμα ὑψοῦτο ὑπεράνω τοῦ αἰθέρος. Οἱ βουκολιασταὶ ἠρῶντο τῶν τρυφερῶν Ἀμαρυλλίδων καὶ αἱ φαρμακεύτριαι ἐξοίστρουν τὰς παγετώδεις καὶ ὑπερηφάνους καρδίας· οἱ δὲ ἥρωες ἐδάμαζον καὶ τὰ ἀγριώτατα τῶν θηρίων, κατενίκων καὶ τοὺς νόμους τῆς φύσεως καὶ ἀνυψοῡντο ἐνώπιον αὐτῆς ἀκαταμάχητοι καὶ τρισμέγιστοι. Τὰ δάση, τὰ ὄρη, οἱ ποταμοὶ καὶ αἱ κρῆναι ἦσαν πλήρη θεοτήτων, Νυμφῶν καὶ πνευμάτων. Τὸ κάλλος, ἡ ἀνδρεία καὶ πᾶν τὸ ἰδεῶδες ἐνέπνεον τὸν κόσμον. Ἐλάλουν πρὸς τοὺς ἀνθρώπους οἱ θεοὶ καὶ τὰ ἄψυχα κτίσματα. Θνητοὶ κατήρχοντο εἰς τὸν ᾍδην ἢ ἀνηρπάζοντο εἰς τὸν οὐρανόν, θεοὶ δὲ κατήρχοντο εἰς τὴν γῆν καὶ συνῆπτον ἐπιγαμίας, ἔρωτας, φιλίας ἢ μάχας μετὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ μόνον ἡ ἀθανασία καὶ ἡ παντοδυναμία διέκρινον ἐκείνους ἀπὸ τῶν θνητῶν.
Διέρρεεν οὕτως ὁ βίος, ὡς εἰδύλλιον χαριέστατον ἢ μεγαλοπρεπὴς ἐποποιΐα. Τὸ πᾶν ἦτο πνεῦμα, αἴσθημα καὶ ποίησις. Ὑπέφωσκεν ἡ Ἠὼς τοῦ πολιτισμοῦ καὶ ὁ κόσμος ἦτον, ὡς ἡ Ἠώς, εὔχαρις, θελκτικὸς καὶ ποιητικώτατος.
Ἡμέραν τινὰ ἐμελαγχόλα ὀργίλη ἡ Ἀφροδίτη καὶ συννέφεια ἔκτακτος ἐσκίαζε τὰς λαμπρὰς καὶ αἰθρίας τοῦ Ὀλύμπου κορυφάς. Τίνα θλίψιν εἶχε, τίς φαγέδαινα μίσους ἐσπάραττε τὰ ἁβρότατα τῆς θεᾶς στήθη;
Ἐκείνη, ἡ θεότης τοῦ κάλλους, ἡ μήτηρ τοῦ Ἔρωτος, ἡ παντοδύναμος Ἀφροδίτη, κατεφρονεῖτο ἐπὶ πολὺν χρόνον ὑπὸ τῶν Λημνίων γυναικῶν αἵτινες δὲν ἐτίμων τὴν λατρείαν αὐτῆς.
Εἶνε περίεργος ἡ ἱστορία τῆς ἀφορμῆς. Ἡ ἐκ τοῦ λευκοτάτου ἀφροῦ τῆς θαλάσσης γεννηθεῖσα καὶ ὑπὸ τῶν Ὡρῶν ἀνατραφεῖσα καὶ διὰ θελγήτρων καὶ χαρίτων μυρίων κατακοσμηθεῖσα, Ἀφροδίτη, ἦτον ἡ τελειοτάτη προσωποποίησις τοῦ ἰδεώδους καὶ ἀπαραμίλλου κάλλους. Εἶχε δὲ καὶ μυστηριώδη τινὰ ζώνην, τὸν περιλάλητον κεστόν,
ὅστις ἤσκει ἕλξιν ἔρωτος ἀκράτητον ἐπὶ παντὸς θεατοῦ.
Ἐθαύμασαν καὶ ἐξέστησαν οἱ θεοὶ ἐπὶ τῇ θέᾳ αὐτῆς καὶ παρὰ τὴν ζηλοτυπίαν τῆς Ἤρας καὶ τῆς Ἀθηνᾶς ἐδέχθησαν αὐτὴν εἰς τὸν Ὄλυμπον καὶ τὴν κατέταξαν μεταξὺ τῶν δώδεκα θεῶν.
