δὸν ἦτο ἔρημος, ὑπὸ τὰς εὐρείας αὐτοῦ στοὰς ἀντήχησεν εἷς πυροβολισμός.
Οἱ μάγειροι, οἱ θαλαμοφύλακες καὶ δύο γραφεῖς, ἔσπευσαν ἀμέσως καὶ εὗρον τὸν ἀτυχῆ Γεώργιον κυλισμένον εἰς τὸ αἷμα του ἀλλὰ πρὶν ἢ προφθάσωσι νὰ τὸν ἀνεγείρωσιν, εἶχεν ἐκπνεύσει.
Ὁ δύσμοιρος ἐγίνωσκε ὅτι ἡ Σμαράγδω του τὸν περιέμενεν, ἠθέλησε νὰ ἐπαναλάβῃ τοὺς μετ’ αὐτῆς περιπάτους του εἰς τὸν κόσμον ἐκεῖνον, ὅπου ἡ ἀποχώρησις δὲν κτυπᾷ τὴν ἐννάτην ἑσπερινὴν ὥραν!…
Οἱ ἄνθρωποι τὸν ἔκλαυσαν καὶ τὸν ἐσυγχώρησαν· ἀλλ’ ἐσυγχωρήθη ἆρά γε καὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ;
- Ζάκυνθος
Διονύσιος Ἠλιακόπουλος
Τῆς κεφαλῆς σου ἥθελα νὰ εἴμουνα στολίδι
Μὲ τὰ χρυσὰ μαλλάκια σου νὰ παίζω νὰ γελῶ,
Καὶ τοῦ χεριοῦ σου ἤθελα νὰ ἤμουν δακτυλίδι
Τὰ κονδυλένια δάκτυλα ὁλοένα νὰ φιλῶ.
Τῆς τραχηλιᾶς σου ἤθελα νὰ εἴμουν ἡ δαντέλα
Τοῦ βελουδένιου σου λαιμοῦ τὰ κάλλη νὰ θωρῶ,
Καὶ τοῦ κορσέ σου ἤθελα νὰ εἴμουν ἡ κορδέλλα
Εἰς τ’ ἅγια τοῦ στήθους σου κ’ ἐκεῖ νὰ προχωρῶ.
Νὰ εἴμουν τοῦ καθρέπτη σου ἤθελα τὸ κρυστάλλι
Ν’ ἀντανακλῶ τὰ κάλλη σου στὸ ἀργυρό γυαλί·
Τῆς κλίνης σου νὰ εἴμουνα ἤθελα προσκεφάλι
Ἐπάνω μου νὰ ἀκουμβᾶς τὴ θεία κεφαλή.
Ἄχ, ἤθελα καὶ πιὸ πολύ, νὰ εἴμουν συντροφός σου
Καὶ φίλος σου ἀχώριστος ἐγὼ ὅπου κι’ ἄν πᾶς,
νὰ σ’ ἔχω γυναικοῦλα μου κ’ ἐγὼ νἆμαι δικός σου,
Νὰ σὲ λατρεύω ἄπειρα καὶ σὺ νὰ μ’ ἀγαπᾶς.
- Ἐν Καλάμαις 1888
Δ. Μπενῆ Ψάλτης
