Εὔκολα βγάνεις μάλαμμα ἀπ’ τοῦ βουνοῦ τὰ βάθη,
— Φθάνει κανεὶς νὰ ξέρῃ. —
Μὰ γιὰ νὰ βγάλῃς μάλαμμα ἀπὸ καρμίρη χέρι
Πρέπ’ ἡ ψυχή του πειὸ μπροστὰ νὰ ἔβγῃ καὶ νὰ πάθῃ.
Κανεὶς δὲν νοιώθει τῆς ζωῆς τὴν γλύκα καὶ ἀξία
πρὶν δοκιμάσῃ μιὰ φορὰ καὶ λίγη δυστυχία.
Σὰν θωρεῖ κανεὶς μὲ μάτια ὅλο κάκια κι’ ἀγριωπά,
Καὶ τὸν Ἰωσὴφ ἀκόμη ἄσχημο θὰ ζωγραφίσῃ·
Μὰ σὰν βλέπῃ μὲ γλυκάδα ἐκεινοῦ ποῦ ἀγαπᾷ
Καὶ τὸν Βελζεβοὺλ ἀκόμη ἀγγελοῦδι θὰ νομίσῃ.
Βλέπ’ ὁ Θεὸς τὰ λάθη σου, ὅμως σιωπᾷ καὶ κλαίει…
Ὁ γείτονας σου τίποτε δὲν βλέπει… κι’ ὅλο λέει…
Ὅταν κανεὶς ἀπελπισθῇ ξεχύνεται καὶ βρίζει,
Ὡσὰν τὴν γάτα ποῦ, κλειστή, καὶ στὸ σκυλὶ χυμίζει.
Ὅταν τὸ μάτι μαυρισθῇ καὶ κιτρινίσ’ ἡ ὄψι
τό χέρι ἁρπάζει τὸ σπαθὶ ἀκόμα κι’ ἀπ’ τὴ κόψι…
Ἡ μυρωδιὰ τοῦ κρομμυδιοῦ στῆς ὤμορφης τὸ στόμα,
Καλλίτερο ῏ναι ἀλήθεια,
Ἀπ’ τοῦ γλυκοῦ τραντάφυλλου τὸ μῦρο καὶ τὸ χρῶμα
’σ τῆς ἄσχημης τὰ στήθια.
Ψευτιὰ ποῦ σοῦ κολλήσανε ὁμοιάζει μαχαιριά,
Ποῦ γιὰ καιρό, πολὺ καιρὸ σὲ λυώνει, σὲ πεθαίνει…
Μπορεῖ νὰ γιάνῃ μιὰ φορὰ μὲ κόπο καὶ φλουριά,
Μά… τὸ σημάδι μένει.
- (Ἐν Σμύρνῃ)
Μιχαὴλ Ἀργυρόπουλος
