των τὰς παλαιὰς γνωριμίας ὡς ἄνθη ξηρὰ εἰς τὰ βάθη τοῦ συρταρίου των, μὲ τὰ ὁποῖα εἶχον στολίσει ἄλλοτε τὰ στήθη, τὰ μαλλιά των τὰ εἶχον κρατήσει εἰς τὰ χέρια των, κ’ ἐχόρτασαν τὴν εὐωδίαν των. Ἀλλ’ ἡ κόρη ἐκείνη, τὴν ὁποίαν οὐδέποτε ἐπανεῖδα, μένει εἰς τὴν ἐνθύμησίν μου ὡς διαμάντι, τὸ ὁποῖον ἀντίκρυσά ποτε ὀπίσω ἀπὸ τὰ κρύσταλλα ἑνὸς κοσμηματοπωλείου, καὶ δὲν ἠμποροῦσα οὔτε νὰ τὸ ἐγγίσω, οὔτε νὰ τὸ ἀγοράσω… Ὅλην αὐτὴν τὴν ἁπλῆν ἱστορίαν, τὴν ὁποίαν σοῦ εἶπα μὲ πολλὰ λόγια, μοῦ τὴν ἐνθύμησεν ἔξαφνα τὸ δίδραχμον ποῦ εὑρέθη ἐμπρός μου. Καὶ ὅταν ἐνόμιζες ὅτι κυττάζω τὸ εὕρημα, ἔβλεπα τὸ διαμάντι ποῦ ἀκτινοβολοῦσε…
— Ἴσως, προσέθηκα. Ἀλλὰ τὸ δίδραχμον, καθὼς τὸ ἐχρησιμοποιήσες, δὲν ἄξιζεν ὀλιγώτερον ἀπὸ τὸ παλαιόν σου εὕρημα, ὅταν τὸ ἀπέδιδες εἰς τὸν κύριόν του. Ἴσως μάλιστα βαρύνει περισσότερον ἀπὸ τὴν εὐγνωμοσύνην μιᾶς ὡραίας ἡ εὐχὴ μιᾶς δυστυχισμένης.
Κωστῆς Παλαμᾶς.
ΤΟΥΣ ἀθανάτους στίχους σας, νεώτεροί μου ποιηταί,
μὴ μὲ τὸ ὄνομα ὑμῶν τοὺς ὑπογράφετε ποτέ!
Οὕτω κρατεῖτε τ’ ὄνομα τὸ ἀληθές σας μυστικόν....
Μηδὲν νὰ ὑπογράφετε ὑπὸ.. μηδενικόν!!…
Φιλοπαίγμων
