— Κύριε, κύριε!
Ὁ κύριος στρέφεται βαρύς κ’ ἐκείνη μὲ παρατηρεῖ ὡς νὰ μ’ ἔβλεπε τότε πρῶτον.
— Δικό σας εἶνε μοῦ φαίνεται, αὐτό;
— Ἆ! τὸ πορτοφόλι μου! ἀνέκραξεν ὁ Κύριος ἁπλώνων μὲ ὁρμὴν τὸ χέρι πρὸς αὐτό.
— Σᾶς εἶχε πέσει κάτω ς’ τὴ σάλα, προσθέτω, καὶ ἀπομακρύνομαι ἀξιοπρεπῶς, ἀφοῦ εὐσεβάστως ἐχαιρέτησα, καὶ τὴν εἶδα νὰ στρέψῃ πρὸς ἐμὲ μὲ φιλικώτατον χαμόγελον, μὲ βλέμμα ὅλον εὐγνωμοσύνης, καὶ τὴν ἤκουσα νὰ λέγῃ:
— Γιὰ φαντάσου μπαμπᾶ, νἄπεφταν ς’ ἄλλα χέρια καὶ εἶνε ὁλόκληρος περιουσία.
Ἀπόρησα μὲ τὰ λόγια της. Ἔτρεχαν κίνδυνον τὰ χρήματά των ἂν ἔπεφταν εἰς ἄλλα χέρια! Δὲν ἠμποροῦσα, πίστευσέ με, νὰ καταλάβω ὅτι ὑπῆρχον ἄνθρωποι, οἵτινες θὰ ἐπροτιμοῦσαν νὰ κερδίσουν τὰ χρήματα, καὶ νὰ χάσουν τὸ βλέμμα καὶ τὸ χαμόγελον μιᾶς κόρης ὡς ἐκείνη. Ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἤμουν τόσον ὑπερήφανος ὅσον τότε διὰ τὸ κατόρθωμά μου. Κ’ ἐχρεωστοῦσα χάριν εἰς τὸ ταξεῖδι μου. Ὕστερον ἀπὸ τὴν στιγμὴν ἐκείνην, ἀφοῦ ἔπαυσα, κατὰ τὴν ἰδέαν μου, νὰ εἶμαι παιδὶ δι’ αὐτάς, ἔπαυσε κ’ ἐκείνη νὰ εἶνε δι’ ἐμὲ ἡ ἀκατάδεκτος κυρία, ἡ ὁποία σχεδὸν μ’ ἐπίκραινε. Ἀπὸ τὴν στιγμὴν ἐκείνην τὰ μάτια της ἐσταματοῦσαν ἐπάνω μου, ὡς νὰ εἴμεθα παλαιοὶ φίλοι. Καὶ μ’ ἐπροσκάλεσε σιμά της καὶ μ’ ἐρώτησε πολλὰ πολλά, καὶ ἦτον ὅλη προσοχὴ καὶ χαμόγελον. Καὶ ὅταν ἐτελείωσε τὸ ταξεῖδι μου — τὸ ἰδικόν των ἐξακολουθοῦσε ἀκόμη, — καὶ ἤμουν ἕτοιμος νὰ κατέβω, μοῦ ἔσφιξε τὸ χέρι μέσα εἰς τὸ χεράκι της. Τὸ χέρι ἐκεῖνο ἔδιδε τὴν εὐτυχίαν καὶ εἰς μεγάλους καὶ εἰς μικρούς, καὶ ὅταν ἀκόμη τὴν ἐχρεωστοῦσεν εἰς ἓν χρηματοφυλάκιον.
Ἄλλοι κρατοῦν φυλαγμένας εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας
