μωναν μὲ τὴν ἀφέλειαν τῆς ἐξοχῆς τὴν ἀρχοντιὰν τῆς πόλεως. Καὶ τὰ πανηγύρια των δὲν θὰ τὰ λησμονήσω. Κ’ ἐκείνας τὰς θαλασσινὰς ἱστορίας, γεμάτες ἀπὸ συμβάντα καὶ κινδύνους· τὰς ἤκουον κάθε βράδυ ἐμπρὸς εἰς τὴν ἐξώθυραν ἢ γύρω εἰς τὸ τραπέζι μετὰ τὴν πρέφαν ἀπὸ τοὺς γέροντας ναυτικούς, παλαιοὺς καπετάνιους, ἀπομάχους τῆς θαλάσσης. Καὶ ἡ σελήνη μᾶς ἐφώτιζε γλυκύτερα μές’ ἀπὸ τοὺς κλάδους τῶν δένδρων, καὶ ἄναβεν ἡ φαντασία μου καὶ ἔτρεχεν εἰς τὰ παράλια τοῦ Εὐξείνου καὶ τὰ κύματα τῆς Ἀζοφικῆς μὲ τὰς διηγήσεις των.
Ἀλλ’ ἐν τῷ μεταξὺ ἔφευγαν αἱ ἡμέραι, τὸ καλοκαῖρι εὑρίσκετο εἰς τὸ τέλος, ὁ Σεπτέμβριος ἐσυμμάζευε τοὺς μικροὺς μαθητὰς εἰς τὰ σχολεῖα των. Ἔπρεπε κ’ ἐγὼ νὰ φύγω, ὁ πατέρας ἔγραφεν εἰς τὸν θεῖον νὰ μὲ στείλῃ τὸ ταχύτερον. Ἀλλ’ ὁ θεῖος μου ἦτον ἠναγκασμένος διὰ πολὺν καιρὸν ἀκόμη νὰ μείνῃ ἐκεῖ. Μὲ ποῖον νὰ μὲ στείλη; ἡ συγκοινωνία εἰς ἐκεῖνον τὸν καιρὸν δὲν ἦτο τόσον εὔκολος· τοῦ κάκου ἐκύτταζε νὰ εὕρῃ ἕνα γνώριμον εἰς τὸν ὁποῖον νὰ μὲ ἐμπιστευθῇ· καὶ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ εὑρίσκωμαι εἰς τὸ σπίτι. Ὁ μόνος τρόπος, ὅστις ὑπελείπετο, ἦτο νὰ μὲ στείλη μοναχόν. Καὶ λοιπὸν ἓν δειλινόν, ἐνῷ ἐγυρίζαμεν ἀπὸ μακρυνὴν καὶ ὡραίαν ἐκδρομὴν μοῦ ἀναγγέλλει ὁ θεῖος μου ὅτι αὔριον τὸ πρωῒ θὰ ἀνεχώρουν μόνος.
— Μὴ σὲ μέλλῃ· δὲν εἶσαι πλέον μικρός· θὰ σοῦ βγάλω τὸ εἰσιτήριο· πρώτη θέσι μάλιστα· θὰ εἶσαι μέσα εἰς τὸν καλλίτερο κόσμο· θὰ σὲ ὁδηγήσω εἰς τὸ βαπόρι, καὶ θὰ σὲ συστήσω ’ς τον καμαρῶτο. Πρέπει νὰ μάθῃς ἀπὸ τώρα νὰ ταξιδεύῃς. Ὁ πατέρας θ’ ἀρθῇ νὰ σὲ πάρῃ ἀπὸ τὸ βαπόρι.
Εἰς ἄλλην περίστασιν τὸ ἄκουσμα τῆς ἀναχωρήσεως θὰ μοῦ ἐπροξένει λύπην καὶ δάκρυα. Ἀλλὰ τότε ὕστερον ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ θείου τὸ ὑπέστην πολὺ γενναιότερον. Ἡ σκέψις ὅτι θὰ ἐταξίδευα μόνος, ἡ ὑπερήφανος συναίσθησις ὅτι θὰ κατώρθωνα κἄτι τι, ὡς νὰ ἤμουν μεγάλος Κύριος,
