μνὸν καὶ φιλομαθῆ νεανίαν, προέτρεψεν αὐτὸν νὰ ἀφιερώσῃ τὸν βίον αὐτοῦ εἰς τὴν ἱερωσύνην καὶ τὴν ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν, ἐλπίζων ὅτι ἡμέραν τινὰ ὁ νεαρὸς Γερμανὸς ἤθελεν ἀποβῇ ἐπίζηλον αὐτῆς σέμνωμα. Αἱ χρησταὶ προςδοκίαι τοῦ Παρθενίου δὲν ἐψεύσθησαν. Ὁ νέος Γερμανὸς περιβληθεὶς ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Θεολόγου τὸν μοναχικὸν μανδύαν καὶ προχειρισθεὶς εἰς ἱεροδιάκονον ἐν ἡλικία μόλις δεκαεπτὰ ἐτῶν διέτριψεν εἰς Πάτμον ἐπὶ τετραετίαν, κατὰ τὸ διάστημα τῆς ὁποίας ἐνωρὶς ἐξετιμήθησαν καὶ ἐθαυμάσθησαν αἱ πολλαπλαῖ ἀρεταὶ αὐτοῦ, ἡ σύνεσις, ἡ θεοσέβεια, ὁ εἰλικρινὴς θρησκευτικὸς ζῆλος καὶ τὰ σπάνια αὐτοῦ καὶ εὐγενῆ αἰσθήματα. Εἶτα ἕνεκεν μοναστηριακῶν ὑποθέσεων ἀπελθὼν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἔμεινεν παρὰ τῷ Μητροπολίτῃ Σελευκείας Ἀνθίμῳ τῷ Μαζαράκῃ, διευθύνοντι τότε τὴν ἐν Χάλκῃ Θεολογικὴν Σχολήν. Ὁ Γερμανὸς διψῶν εὐρυτέρας μαθήσεως καὶ διαφλεγόμενος ἐκ τοῦ πόθου νὰ ἐγκύψῃ συστηματικώτερον περὶ τὴν μελέτην τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας εἰςήχθη ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Μαζαράκη εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, ἔνθα ἐμορφώθη ἐγκυκλοπαιδικώτερον καὶ ἐπεδόθη περὶ τὴν σπουδὴν ὑψηλοτέρων θεολογικῶν μαθημάτων. Μόλις ἀποφοιτήσας τῆς Σχολῆς προςελήφθη παρὰ τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας εἰς Αἴγυπτον, ἔνθα εἰς εὐρύτερον κύκλον πρακτικῆς δράσεως ἐπεδείξατο τῆς ψυχῆς αὑτοῦ καὶ τοῦ χαρακτῆρος τὰ ἐξαίρετα χαρίσματα εὐδοκίμως διατελέσας κατ’ ἀρχὰς μὲν ὡς ἀρχιδιάκονος καὶ ἱερογραμματεὺς εἶτα δὲ ὡς Πρωτοσύγκελλος καὶ Διευθυντὴς τοῦ Πατριαρχικοῦ Γραφείου. Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ᾐσθάνετο ἰδιαιτέραν ὅλως ἐκτίμησιν καὶ ἀγάπην εἰς τὸν Γερμανόν, ὅςτις εἰς πολλὰς ἐθνικὰς καὶ σπουδαίας ὑποθέσεις ὑπῆρχεν ὁ νοῦς καὶ ὁ δεξιὸς αὐτοῦ βραχίων, καὶ πρὸς ὃν διεπιστεύετο ὕψιστα ζητήματα τοῦ ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ καὶ σύμπασα ἡ ἑλληνικὴ κοινότης Ἀλεξανδρείας καὶ οἱ ἀλλαχοῦ τῆς Αἰγύπτου ὁμογενεῖς πληθυσμοὶ τὰ αὐτὰ αἰσθήματα σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ᾐσθάνοντο πρὸς τὸν Γερμανὸν, οὗ ὁ βίος ὑπῆρχεν ἀείποτε ἄψογον ὑπόδειγμα καθήκοντος, φιλανθρωπίας, ἐνεργητικότητος, πόνου καὶ στοργῆς καὶ ἀγάπης καὶ χριστιανικῆς παραμυθίας πρὸς τὸ πνευματικὸν ποίμνιον τοῦ Πατριάρχου. Ἀλλ’ ἡ ἀκούραστος δραστηριότης καὶ ὁ ἄσβεστος ζῆλος περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα ἐκλόνισαν, ὡς εἰκός, τὴν ὑγείαν τοῦ Γερμανοῦ, ἀναγκασθέντος βραδύτερον νὰ μὴ ἀποκρούσῃ τὴν ἐκ Μασσαλίας πρόςκλησιν, ὡς ἄλλοτε εἶχεν ἀποποιηθῇ τὴν ἐκ Λιβερπούλ, διὸ μετέβη εἰς Μασσαλίαν ὡς προϊστάμενος τῆς αὐτόθι ἑλληνικῆς καὶ ὀρθοδόξου κοινότητος. Ἐν Μασσαλίᾳ διέτριψεν ἐπὶ τέσσαρα
