εἰς τὸν φιλολογικὸν τῆς Ἰταλίας κόσμον, ἐδιμοσίευσεν εἰς τὴν Strenna Italiana di Milano ἓν ποίημα ἐπιγραφόμενον il Deforme, εἶτα δὲ Lettere Ateniesi.
Βραδύτερον ὅμως, συμπληρώσας τὰς νομικὰς σπουδάς, ὁ Ῥενιέρης ἐνόησεν ὅτι ἐπέστη ὁ καιρὸς νὰ ἀποχαιρετίσῃ τὴν Ἰταλίαν καὶ τὰ ἰταλικὰ γράμματα καὶ ν’ ἀφιερώσῃ τὸν βίον καὶ τὰς κεκτημένας γνώσεις εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς πατρίδος. Οὕτω δὲ κατὰ το 1835 ὁ Ῥενιέρης ἀφίκετο εἰς Ἀθήνας ὅπου ἠσπάσθη τὸ δικηγορικὸν ἐπάγγελμα. Μετὰ διετίαν δὲ διωρίσθη Ἐφέτης καὶ εἶτα Ἀρειοπαγίτης. Ἀλλὰ τῷ 1844 ἀπελύθη ἕνεκα τοῦ περὶ ἑτεροχθόνων ψηφίσματος. Τῷ 1841 εἶχεν ἐκδώσει την Φιλοσοφίαν τῆς Ἱστορίας, ἔργον ὅλως νεανικόν· μετέφρασε δὲ μετὰ τῶν φίλων του Εὐστ. Σίμου καὶ Π. Χαλκιοπούλου τοὺς Μελλονύμφους τοῦ Manzom.
Κατὰ δὲ τὸ 1842 συνέγραψε καὶ ἐδημοσίευσεν εἰς τὸν Εὐρωπαϊκὸν Ἐρανιστήν, τὸν ὑπὸ τοῦ Ἐμμ. Ἀντωνιάδου ἐκδιδόμενον, διαφόρους πολιτικὰς καὶ ἐπιστημονικὰς διατριβάς, οἷον «περὶ τοῦ θανάτου τοῦ Δαντῶνος», περὶ «τῆς σχέσεως τοῦ λόγου πρὸς την πίστιν» περὶ τοῦ «Τί εἶναι ἡ Ἑλλάς», κλπ.
Τῷ 1853 ἐταράσσοντο καὶ ἐδεινοῦντο τὰ πράγματα τῆς Ἀνατολῆς, ἠπείλουν δὲ εὐρωπαϊκὸν πόλεμον, τοῦ μὲν αὐτοκράτορος Νικολάου θεωροῦντος ὡς ἐπιστᾶσαν τὴν ὥραν τοῦ θανάτου de ľ homme malade, τῆς δὲ Ἀγγλίας καὶ Γαλλίας συνασπιζομένων ὅπως διατηρήσωσι τὴν ἀκεραιότητα τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ Ἑλλὰς δὲν ἠδύναντο βεβαίως νὰ μείνῃ ὅλως οὐδετέρα εἰς πάλην, ἀφ’ ἧς ἐξήρτητο τὸ μέλλον τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Ὄθων προςχωρήσας ὡς εἰκὸς εἰς τὴν ῥωσσικὴν πολιτικήν, ὑπεκίνησε καὶ ὑπέθαλπεν ἐπαναστατικὰ κινήματα ἐν Ἠπείρῳ καὶ Θεσσαλίᾳ. Ἀλλ’ ἡ τοιαύτη ἐκπεφρασμένη καὶ ἐνεργός, ὡς εἰπεῖν, πολιτικὴ τῆς Ἑλλάδος ἔπρεπε νὰ δικαιολογηθῇ καὶ ὑποστηριχθῇ διὰ τοῦ τύπου ἐνώπιον τῆς κοινῆς γνώμης τῆς Εὐρώπης. Πρὸς τοῦτο πέντε ἔγκριτοι ἄνδρες, ἐκ τῶν τὰ πρῶτα φερόντων καὶ ἐν τοῖς γράμμασιν, φίλοι δὲ πρὸς ἀλλήλους ἄριστοι, ὁ Μάρκος Ρενιὲρης, ὁ Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, ὁ Ἀλέξανδρος Ρ. Ραγκαβῆς, ὁ Ν. Δραγούμης καὶ ὁ Γ. Α. Βασιλείου ἀνέλαβον τὸ δυςχερὲς ἔργον ἀποφασίσαντες τὴν ἐν γαλλικῇ γλώσσῃ ἔκδοσιν τοῦ Spectacteur de ľ Orient, οὗ σκοπὸς ἦν ἡ διεκδίκησις τῶν δικαιωμάτων τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Ρενιέρης τότε, ἔμπλεως πατριωτικοῦ πυρός, ἀνεδέξατο τὴν διὰ τῆς ἰδίας ὑπογραφῆς τοῦ φύλλου εὐθύνην ἐδημοσίευσε δὲ ἐν αὐτῷ πλεῖστα περισπούδαστα ἄρθρα, βαθυτάτην ἐμποιήσαντα αἴσθησιν πανταχοῦ τῆς Εὐρώπης οἷον: la So-
