τοὺς κλῶνας τῶν εὐωδῶν δρυῶν ἔπιπτεν εἰς τὰ γόνατα τῆς ἀδελφῆς του ἐξομολογούμενος τὸν ἔρωτά του:
— Σὲ λατρεύω καὶ ἐγὼ, Νάρκισσέ μου, ἔλεγεν ἡ ὡραία Ζουλμᾶ, ἀκούω τοῦ στήθους σου τὴν κάμινον, ἀλλ’....
— Οἴμοι! ἀπεκρίναντο τὰ χείλη τοῦ ταλαιπώρου Ἀβδοὺλ, πρὶν αὕτη τὸν ἐπάρατον προφέρῃ σύνδεσμον. Καὶ ἡ ἄντικρυς ἠχὼ, λέγει ὁ Πέρσης ποιητὴς, συμπαθοῦσα τοὺς ἐραστὰς, καὶ οἰκτείρουσα τὸν ἀνόσιον ἔρωτά των, ἀντελάλει πενθίμως: Ἀλλοίμονον!
Κατάρατος λέξις!
Ἡ πυρπολουμένη Μόσχα ὑπῆρξεν εἷς Ἀλλὰ εἰς τὸν Τιτᾶνα τῆς Γαλλίας· ὁ Βροῦτος ἀνεπήδησεν εἷς Ἀλλὰ κατὰ τῶν βασιλικῶν πίθων τοῦ Καίσαρος· ἡ πρώτη ῥυτὶς τοῦ γήρατος εἰς τὸν ῥοῦν τῆς εὐδαίμονος ζωῆς εἶνε τοῦ χρόνου ὁ ἀνηλεὴς Ἀλλά.
Ἡ ψυχὴ τοῦ Ἀλλὰ εἶνε «οὐχί.» Ἡ ἁβρότης τῆς συμπεριφορᾶς τὴν ἀπότομον ἄρνησιν ἐνέδυσε μὲ δύο λάμβδα· φαίνεται οὕτω γλυκύτερος, ἀλλ’
ἐδῶ εἶνε μειδίαμα εἰρωνείας. Ὅταν ἀκούσῃς Ἀλλὰ τί περιμένεις ἐπὶ πλέον; Φύγε, διότι ὅ,τι ἂν μετὰ ταῦτα σὲ εἴπωσι τὰ αὐτὰ χείλη θὰ ἦνε ψιμμύθιον τῆς ἀρνήσεως, αἰτιολογικὴ ἀνάλυσις διὰ σὲ περιττή.
Πρό τινων μηνῶν σπουδαστὴς ἐν Ἀθήναις, ἁπόλυτον ἔχων ἀνάγκην 200 δραχμῶν, παρουσιάσθη εἰς τὸν ἀγγελικὸν τοκογλύφον Κύριον....
— Πρὸς Θεοῦ, εἶπεν, εἶσθε ὁ ἄγγελος τῆς σωτηρίας μου· καταθέτω τὸ ἐνέχυρον αὐτὸ καὶ δόσατέ μοι διακοσίας δραχμὰς δι’ ἓξ μῆνας.
— Εὐχαρίστως φίλε μου, ἀπήντησεν ὁ μεγάθυμος, οὐδὲν μὲ κωλύει, ἀλλά....
— Ποῖον κεραυνὸν θὰ γεννήσῃ αὐτὴ ἡ βροντὴ τοῦ ἀλλά!
— Διὰ ἓξ μῆνας θὰ μὲ ἀφήσετε τὰς ἑκατὸν δραχμὰς τόκον.
— Τότε, εἶπεν ὁ δείλαιος σπουδαστὴς, σᾶς παρακαλῶ κάμετε
