ἄλλοτε ἄλλος. Ἡμεῖς ὅμως θὰ μελετήσωμεν τὸν κύριον χαρακτῆρα τῆς γλωσσολογικῆς ταύτης ὑφάλου.
— Καλὲ Κύριε, γραμματικὴν θὰ ἀκούσωμεν, περὶ μορίων;
— Ὁ Πασχὰλ, Κυρία μου, λέγει που, ὅτι ὀλίγον ἂν ἡ ῥὶς τῆς Κλεοπάτρας ἦτο πλατυτέρα, ἡ λαμπρὰ Ῥωμαϊκὴ δημοκρατία δὲν θὰ κατεστρέφετο, καὶ ὁ Οὑγκὼ διέκρινεν, ὅτι ὀλίγαι σταγόνες βροχῆς ἀπώλεσαν ἐν Βατερλῶ τὸν Ναπολέοντα. Οὕτως ἡ ὀπὴ τοῦ ποντικοῦ κρατεῖ ἐμπρός της ἀνίσχυρον νὰ διεισδύσῃ τὸν λέοντα καὶ εἷς ἐν τῷ οὐρανῷ ἀστὴρ ἐνῷ φαίνεται μικροσκοπικὸς ἀδάμαντος κόκκος, εἶνε κόκκος δεκαπλασίως τῆς γῆς μεγαλείτερος. Καὶ ὁ Ἀλλὰ ὁμοιάζει τὸν μικρὸν σπινθῆρα, ὅστις ἀνατινάσσει πυριταποθήκας καὶ φρούρια. Πόσα ἀληθῶς chateaux en Espagne, χρυσοφαεῖς χιμαίρας, ἠφάνισε καὶ ἀνατρέπει τὸ δισύλλαβον τοῦτο τῆς γλώσσης πλάσμα, ἡ φαρμακερὰ αὐτὴ τῶν χειλέων βολή! Ἄ! Madame, μὴ καταφρονῆτε τὰ μόρια....
- Ἀλλά.
Μόνος οὐδὲν σημαίνει, εἶνε ἀκατάληπτος, κενὸς ἐννοίας· ὁδοιπορεῖ ἐν συμμορίᾳ, ὡς οἱ λύκοι τῆς Ῥωσσίας. Ὑπονοεῖται πάντοτε εἰς τὴν ἐμφάνισίν του ἑπόμενόν τι, καὶ ἔχει προηγούμενον. Ὁμοιάζει τοῖς ἀνθρωπίνοις φύλοις. Τί θὰ εἴπῃ γυνὴ ἄνευ ἀνδρός; Ζῇ, ὅταν συγκελλᾶται.
Εἶνε, ὡς βλέπετε, σύνδεσμος. Συνδέει δηλαδὴ ὅπως ἡ σπάθη ἡ συγκρατοῦσα τὸ διχοτομηθὲν σῶμα.
Ὁ Ἀλλὰ εἶνε surprise, ἀλλ’ ἵνα μὴ ἐμποιῇ τρόμον, προβάλλει μὲ εὔμορφον καὶ εὐέλπιδα προσωπίδα· γρονθοκοπεῖ ὁ ἀγροῖκος μὲ χειρίδας glacées.
— Κύριέ μου, προφέρουσι τὰ μειλίχια τοῦ ὑπουργοῦ χείλη, θεωρῶ ἐμαυτόν εὐτυχῆ, διότι εἶμαι εἰς τὴν εὐάρεστον θέσιν νὰ σᾶς ὑπηρετήσω, συναισθάνομαι καὶ λυποῦμαι διὰ τὴν γενομένην ἀδικίαν, ἀλλά....
Καὶ ὁ σπουδαρχίδης ἔμεινε χαίνων.
Ὅταν τὰ χείλη λέγωσιν: ἀλλὰ, ἡ ἱκετεύουσα καρδία λέγει: οἴμοι! Περσικόν τι ποίημα λέγει, ὅτι ὁ Ἀβδοὺλ ἠρᾶτο ἐμμανῶς τῆς ἀδελφῆς του Ζουλμᾶς. Ὅταν τὴν ἑσπέραν ὑπὸ
