των ἐνεφανίσθη ἱπτάμενον ἐκ τοῦ πελάγους πρὸς τὴν λίμνην. Ἡ πρώτη κάννη ὑπεδέχθη αὐτὰς κατὰ τὴν πτῆσίν των, ἡ δευτέρα συνεπλήρωσε τὸ ἔργον ἐνῷ ἔψαυον προσαράσσουσαι τὴν ἐπιφάνειαν τῆς λίμνης,
Ἀπὸ τῆς στιγμῆς ταύτης οἱ πυροβολισμοὶ κατ’ ἀμφοτέρας τὰς λίμνας ἐπηκολούθουν ῥαγδαῖοι. Καὶ ὁτὲ μὲν ὡδήγει τὸν στόχον ἡ κατατομὴ τῆς ἱπταμένης πρὸς τὸ φωτιζόμενον τοῦ ὁρίζοντος μέρος νήσσης, ὁτὲ δὲ ὁ φωσφορισμὸς κατὰ τὴν ἐπὶ τοῦ ὕδατος πτῶσιν αὐτῶν. Τὸ πέλαγος μυκώμενον ἀπεδίωκε τὰ ταλαίπωρα πτηνά, αἱ δὲ λίμναι ἐξένιζον αὐτὰ ἐν συνοδίᾳ τοῦ Θανάτου. Ἐν τῇ παραζάλῃ αὐτῶν, ὁτὲ μὲν νηχόμενα, ὁτὲ δὲ ἀνιπτάμενα καὶ πάλιν καταπίπτοντα δὲν ἀφίσταντο τῆς λίμνης, ἕτερα δὲ στίφη ἐρχόμενα διαδοχικῶς ἐκ τοῦ πελάγους ἐπύκνουν τοὺς πυροβολισμοὺς τῶν ὅπλων ἡμῶν.
Ὅσοι τῶν φίλων ἀναγνωστῶν παρέστησαν ποτὲ εἰς τοιούτου εἴδους θήραν βεβαίως κατελήφθησαν ὑπὸ αἰσθήματος παραδόξου φρίκης κατὰ τὰς πυροκροτήσεις ταύτας ἐν τῇ ἐρημίᾳ ἀγρίας νυκτός· ἰδίως οἱ μεμακρυσμένοι πυροβολισμοί, ὧν τὸν θρηνώδη ἀντίλαλον ἐπὶ μακρὸν ἀπέδιδον οἱ πέριξ βράχοι, ἐφαίνοντο ἐν ταῖς παραισθήσεσι τῆς φαντασίας μου ὡς λειπόψυχοι στοναχαί, ὡς ἐσβεσμέναι κραυγαὶ ἐπικλήσεως ἀρωγῆς.
Ἀλλὰ πόσον παραλλάσσουσιν αἱ ἐντυπώσεις ἐν σχέσει πρὸς τοὺς διαφόρους ὀργανισμούς. «Διαφόρως» λέγει ὁ Valtour, «ἀναγινώσκεται ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ἡ Φύσις. Ἡ καρδία τοῦ θεατοῦ μόνη δημιουργεῖ ἐν αὐτῇ τὸ θέαμα» Διὰ τοῦτο ἐπὶ τοῦ ὁδηγοῦ μου Ζυμπλάκη οὐδὲν ἐπέδρα πρὸς ἀλλοίωσιν τῆς ἐμφύτου τοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ ἀπαθείας καὶ τῆς ἀνεξαντλήτου εὐθυμίας του. Ἕκαστον ἐπιτυχῆ πυροβολισμὸν συνώδευε δι’ ἐκφράσεων παραδόξων. «Χωρὶς ὄρεξι τὴν ἔκανε τὴ βουτιά.» — «Τῆς ἔκοψες, τὰ ἑφτὰ ῥάμματα.»
— Ἔφαγε κι’ αὐτὴ τὸ φτύλι τῆς λάμπας.» Τοιοῦτοι ἦσαν οἱ ἐπικήδειοι τῶν ταλαιπώρων πτηνῶν.
Ἐπὶ δύο ἤδη ὥρας ἐκαίομεν φυσίγγια· ὁ κάματος καὶ τὸ ψῦχος μᾶς ἐκυρίευον· μάτην δὲ ἐπειρώμεθα νὰ ἀντιδράσωμεν κατ’ αὐτοῦ δι’ ἀλλεπαλλήλων ἐκ κονιὰκ σπονδῶν. Εἶναι λίαν δυσπολέμητον τὸ ψῦχος, ὅταν παραμένη τις ἐπὶ τόσας ὥρας ἀκινητῶν, κατὰ παγερὰν νύκτα τοῦ Δεκεμβρίου. Ἐκτὸς δὲ τούτου ὁ ὁρίζων ἐζοφοῦτο· μέλανα νέφη, ἅτινα γοργὰ ἐδίωκε τοῦ ἀνέμου ἡ πνοὴ ἐκάλυπτον ἐπάλληλα τὴν σελήνην, βυθίζοντα ἡμᾶς εἰς μολυβδόχρουν σκιόφως. Ἦτο ἤδη καιρὸς νὰ σημάνωμεν τὴν ἀποχώρησιν, καθ’ ὅσον ὑπελείποντο δύο ἔτι ὧραι γοργῆς πορείας πρὸς τὸν πύργον τοῦ Ὀσκέλλου.
