θλίψει αὐτῆς διέκρινεν ὅτι ἐκαλύπτετο ἡ κακὴ ἐκείνη ὀσμή, τοὐναντίον δ’ ἐξήρχετο τοῦ στόματος αὐτῆς ἥδιστον ἄρωμα. Πλήρης χαρᾶς τρέχει πρὸς τὰ γνωστὰ αὐτῆς μέρη, τρέχει πρὸς τὴν συνήθη διαμονὴν τοῦ ποιμενίσκου, ἐπανευρίσκει αὐτὸν ἀπηλπισμένον καθήμενον πρὸ τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ, ἀφ’ οὗ ἐκοπίασε μάτην τὴν ἡμέραν ἐκείνην νὰ τὴν ἐπανεύρῃ, ἐρευνῶν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ μάτην πρὸ τῶν ἄντρων, παρὰ τὰς πηγάς, ἀνὰ τὰς φάραγγας ἀναφωνῶν τὸ γλυκὺ ὄνομά της καὶ ἀκούων μόνον τῆς ἠχοῦς τὰς ἐπαναλήψεις παιζούσας περὶ αὐτὸν καὶ ἀποσβεννυμένας μακράν. Τὸν ἐπανεῦρε τότε πρῶτον κατανοοῦντα τὴν δύναμιν τὴν ὠθοῦσαν αὐτὸν πρὸς τὴν ἀπομακρυνθεῖσαν πρὸ τοσούτου χρόνου φίλην αὐτοῦ, τότε πρῶτον αἰσθανόμενον διατὶ μελαγχολικὸς περιφερόμενος ἔψαλλε θρηνῶν τὸν χωρισμὸν αὐτῆς. Τὸν ἐπανεῦρε καὶ μία στιγμὴ ἤρκει νὰ ἑρμηνεύσῃ τὸ πᾶν, νὰ διαψεύσῃ τῆς μητρυιᾶς τὰς καταγγελίας καὶ καταρρίψῃ πάσας τὰς προσπαθείας αὐτῆς. Συναποφασίζουσιν ἐκεῖ μακρὰν ἐκείνης τὴν εὐτυχῆ συμβίωσιν αὐτῶν. Μετὰ δύο ἡμέρας τὸ χωριὸ ὁλόκληρον συμμετεῖχε τῆς χαρᾶς τοῦ λαμποκοποῦντος εἰς τὴν ἄκραν αὐτοῦ οἴκου τοῦ ποιμενίσκου, ἔνθα οὗτος ἀπαγαγὼν τὴν ποιμενίδα συνδέεται πλέον ἀρρήκτως μετ’ αὐτῆς πρὸς μεγίστην στενοχωρίαν τῆς γραίας μητρυιᾶς. Οὕτω τὸ θαυματουργὸν ἐκεῖνο φυτὸν ἐπετέλεσεν ὅ,τι τοσοῦτος χρόνος εἶχε παρασκευάσει. Τὸ φυτὸν ἐκεῖνο ὠνομάσθη Μερυλλίδα, καὶ οὕτω μέχρι σήμερον ἐν Σίφνῳ καλεῖται· ἔλαβε δὲ τὴν ὀνομασίαν ἀπὸ τοῦ ὀνόματος αὐτῆς τῆς κόρης, διότι οὕτω, κατὰ τὴν διήγησίν τῆς γραίας, ὠνομάζετο αὕτη, αὐτὸ ἦτο τὸ ὄνομα τῆς κόρης τοῦ παραμυθίου. Εἰς ἀνάμνησιν δὲ τοῦ γεγονότος τούτου ἀπέμεινε τὸ ὄνομα καὶ ἐν ἐπιφωνήσει, ἥτις προῆλθεν ἐκ τῆς ἐκβάσεως τοῦ ἀνωτέρω εἰδυλλίου φερομένη ᾧδε:
