δόξου τούτου προσώπου, ὅπερ κατέστησε πασίγνωστον εἰς τοὺς νεωτέρους χρόνους ἡ μεγαλοφυΐα ἑνὸς ποιητοῦ. Τὰ λοιπὰ ἀνήκουσιν εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τῆς φαντασίας· πλὴν δὲν ἕπεται ἐκ τούτου ὅτι ὁ ποιητὴς δέν εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ διαπλάσῃ κατὰ τὸ δοκοῦν τὸν χαρακτῆρα τοῦ προσώπου ὅπερ ἐξελέξατο συμφώνως πρὸς τὰ αἰώνια καὶ ἀναλλοίωτα αἰσθήματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ἠδύνατο κάλλιστα ὑπὸ τὸν κέντρωνα τὸν καλύπτοντα τὸ παραμεμορφωμένον σῶμα τοῦ ταλαιπώρου γελωτοποιοῦ νὰ φωλεύῃ ἰσχυρὸν φίλτρον πατρός· ἠδύνατο ὑπὸ τὸ προσωπεῖον τοῦ διηνεκοῦς γέλωτος νὰ ὑποκρύπτηται σπαρακτικὴ ὀδύνη. Μάλιστα κατὰ μοιραίαν εἴρωνα σύμπτωσιν, αὐτοὶ οἱ ὡς ἐπάγγελμα ἔχοντες τὸν γέλωτα, καὶ ὡς ἀποστολὴν τὸ φαιδρύνειν τοὺς ἄλλους, ὑπόκεινται πολλάκις εἰς ἀφορήτους λύπας καὶ καρδιοβόρον μελαγχολίαν. Εἰς ἔξοχον ἐπιστήμονα τῆς Γαλλίας παρουσιάσθη ἄλλοτε κατὰ τὸν παρελθόντα αἰῶνα κύριος τις πάσχων ἐκ μαρασμοῦ προερχομένου ἐξ ἀνιάτου μελαγχολίας. Ὁ ἰατρὸς προέτεινεν εἰς τὸν ἀσθενῆ διάφορα μέσα τέρψεως καὶ ψυχαγωγίας, ἀλλ’ ὁ ἀσθενὴς ἀκούων ἓν ἕκαστον ἔσειε θλιβερῶς τὴν κεφαλήν. — Ὅλα αὐτὰ τὰ μετεχειρίσθην, εἶπεν. — Τότε, ἀπήντησεν ὁ ἰατρός, ἓν μόνον σοῦ ἀπομένει· νὰ μεταβαίνῃς καθ’ ἑσπέραν εἰς τὸ θέατρον καὶ ν’ ἀκούῃς τὸν δεῖνα. Καὶ ὠνόμασεν αὐτῷ πασίγνωστον κωμικὸν τοῦ δημώδους θεάτρου, χάρμα ἀληθὲς τῆς συγχρόνου κοινωνίας, ὅστις ἤρκει μόνον νὰ ἐμφανισθῇ ἐπὶ τῆς σκηνῆς ὅπως φαιδρύνῃ τὸ παμπληθὲς ἀκροατήριον. — Φεῦ! ἀνεβόησεν ὁ ἄγνωστος πελάτης, τότε εἶμαι χαμένος ἄνθρωπος! — Διατί; ἠρώτησε μετ’ ἀπορίας ὁ ἰατρός. — Διότι ἐγὼ εἶμαι ὁ κωμικὸς τὸν ὁποῖον λέγετε!
Χαραλάμπης Ἄννινος.
