Ἐν πρώτοις καὶ κατὰ τὸ ἐξωτερικὸν διέφερε πολὺ ἀφ’ ὅ,τι τὸν φανταζόμεθα. Ἡ εἰκὼν αὐτοῦ κεχαραγμένη ἐπὶ ἰταλικοῦ μεταλλίου, δὲν τὸν παριστᾷ ἀσθενικόν, καχεκτικόν, πρεσβύτην, ὡς ἤθελέ τις ὑποθέσει, ἀλλὰ εὐτραφῆ, ἀκμαῖον, φυσιογνωμίαν ἔχοντα μοναχοῦ καπουκίνου, τὴν ὁποίαν καθιστᾷ παραδοξοτέραν τὸ γένειον ἔχον κλίσιν ὁριζοντείαν μᾶλλον ἢ κάθετον, κρατοῦντα δὲ διὰ τῆς δεξιᾶς τὴν λεγομένην marotte, ἤτοι τὸ σκῆπτρον τῆς μωρίας, ξύλον ἔγγλυφον ἀπολῆγον εἰς κεφαλὴν εἰκονίζουσαν τὴν παραφροσύνην. Βεβαιοῖ ἐν τούτοις ὁ Ἰωάννης Μαρώ, πατὴρ τοῦ γνωστοῦ ποιητοῦ Κλήμεντος, θαλαμηπόλος χρηματίσας τοῦ βασιλέως Λουδοβίκου τοῦ ΙΒ′ καὶ διὰ στίχων ἐξιστορήσας τὰς κυριωτέρας αὐτοῦ ἐκστρατείας, ὅτι ὁ Τριβουλέτος εἶχε μικρὸν τὸ μέτωπον, χονδροὺς τοὺς ὀφθαλμοὺς, μεγάλην τὴν ῥῖνα, εὑρὼν καὶ μακρὸν τὸν θώρακα καὶ τὴν ῥάχιν ὑβήν.
Ὁ Τριβουλέτος ἐγεννήθη εἰς τὰ περίχωρα τῆς πόλεως Βλοά, τὸ δὲ ἀληθὲς ὄνομα του ἦτο Φεβριὰλ ἢ Φεριάλ, καθὰ ἐξάγεται ἐκ τῶν βιβλίων τῶν βασιλικῶν ἐξόδων τοῦ ἔτους 1593, ἐν οἷς ἀναφέρεται εἷς «Νικόλαος Φεβριὰλ ἀδελφὸς τοῦ Τριβουλέτου» ὡς παραμάγειρος τῶν βασιλικῶν μαγειρείων, ὀφείλων ἀναμφιβόλως τὴν θέσιν ταύτην εἰς τὴν εὔνοιαν τοῦ περιωνύμου ἀδελφοῦ του, ὅστις μὲ ὅλην τὴν μωρίαν του ἐμερίμνα καὶ περὶ τῶν οἰκογενειακῶν συμφερόντων. Τὸ δὲ Triboulet ἦτο παρωνύμιον, προερχόμενον ἐκ τοῦ παλαιοῦ ῥήματος tribouler, συνήθους εἰς τὴν γαλλικὴν γλῶσσαν τοῦ ΙΔ′ καὶ ΙΕ′ αἰῶνος καὶ σημαίνοντος ἐνοχλεῖν, θλίβειν, βασανίζειν, ἐξ οὗ εἰς τὴν νεωτέραν γλῶσσαν ἀπέμεινε μόνον τὸ ἀφῃρημένον οὐσιαστικὸν tribulation. Περὶ τῆς νοημοσύνης του ὑπάρχουσιν ἀντίθετοι πληροφορίαι. Ὁ ἱστοριογράφος τῆς πόλεως Βλοὰ Βερνιὲ τὸν παριστᾷ ὡς «ἐντελῶς εὐήθη, μὴ ὄντα κἂν ἐκ τῶν πνευματωδῶν ἐκείνων τρελῶν οἵ-
