ΙΣ ἀγνοεῖ τὸν Τριβουλέτον τοῦ Βίκτωρος Οὑγκώ, τὸν ἥρωα τοῦ θαυμασίου δράματος «Ὁ βασιλεὺς εὐθυμεῖ»; Τίς δὲν συνεκινήθη σφοδρῶς ἀκούων ἀπὸ τῆς σκηνῆς ἢ ἀναγινώσκων τοὺς ἠχηροὺς καὶ ἐντόνους στίχους, δι’ ὧν ὁ ὑβὸς ἐκεῖνος καὶ ῥαιβὸς καὶ δυσειδὴς γελωτοποιὸς διεκδικεῖ εὐθαρσῶς τὰ ἑαυτοῦ δικαιώματα ὡς πατρὸς ἀδικουμένου, πατάσσει τὴν ἀναίσχυντον τῶν αὐλικῶν κακοήθειαν καὶ ἀντιπαρατάσσεται αὐτὸς ὁ ταπεινὸς καὶ ἀνίσχυρος κατ’ αὐτῆς τῆς βασιλικῆς μεγαλειότητος καταβαλλόμενος μόνον ὑπὸ τῆς ἀμειλίκτου ἀποφάσεως τοῦ πεπρωμένου;
Ἡ εἰκὼν παραμένει ὡς ἀγλάϊσμα ἐν τῇ πινακοθήκῃ τῆς καθόλου τέχνης, ὡς δημιούργημα ἐξόχου ποιητικῆς δυνάμεως καὶ εὐφυΐας.
Ἀλλὰ μεταξὺ τῆς εἰκόνος καὶ τοῦ πρωτοτύπου μεγάλη ὑπάρχει καὶ τερατώδης μάλιστα διαφορά. Διότι τὸ πρωτότυπον ὑπάρχει· ὁ Τριβουλέτος δὲν εἶνε ἰδανικὸς τύπος, ἀλλὰ πρόσωπον ἱστορικόν. Ὁ ποιητὴς τὸν παρέλαβε καὶ τὸν διέπλασε κατ’ ἰδίαν βούλησιν καὶ ἔμπνευσιν· διεμόρφωοεν ὡς ἤθελε τὸν χαρακτῆρά του, ὤξυνε τὴν γλῶσσάν του, ἐνέπνευσεν αὐτῷ τὰς πολιτικὰς καὶ κοινωνικὰς ἰδέας τὰς ἐπικρατούσας κατὰ τὴν θερμὴν ἐκείνην ἐποχήν, ὅτε ὑπὸ τὸν καυστικὸν ἥλιον τοῦ Ἰουλίου ἐτήκετο καὶ κατέρρεεν ἡ παλαιὰ γαλλικὴ μοναρχία, ἡ μοναρχία τῶν Βουρβώνων, τῶν κρίνων καὶ τῆς λευκῆς σημαίας. Πλὴν ἐν τῇ ἱστορίᾳ ὁ Τριβουλέτος εἶνε ἀλλοῖος· εἶνε τόσον διάφορος, ὥστε σχεδὸν δὲν ἀναγνωρίζεται.
