ἀργὰ πλέον, τὸ δὲ ἐν τῷ δωματίῳ του σκότος ἀπέδωκεν εἰς τὸ καταβίβασμα τῶν παραπετασμάτων καὶ τὸ ἡμίκλειστον τῶν παραθυροφύλλων. Ἤνοιξε τὴν θύραν, μετ’ ἐκπλήξεως δὲ εἶδε καὶ πάλιν τὴν Μαρίαν. Ἐν ᾗ καταστάσει εὑρίσκετο, τὸ καλλίτερον, ὅπερ ἠδύνατο νὰ πράξῃ, ἦτο ν’ ἀποσυρθῇ ταχέως ἐν τῇ κλίνῃ του, ἀλλ’ οὐχὶ καὶ τοσοῦτον ταχέως, ὥστε νὰ μὴ ἴδῃ ὅτι καὶ ἡ παρακειμένη αἴθουσα μόλις ἐφωτίζετο ὑπὸ τῶν πρώτων ἀνταυγειῶν τῆς Ἠοῦς.
Κατὰ τὸ διάστημα τοῦτο ἡ Μαρία ἐπροχώρει πρὸς αὐτόν. Ἔφερε μόνον λεπτὴν νυκτερινὴν ἐσθῆτα.
— Τί ζητεῖς ἐδῶ; ἠρώτησεν ὁ Πέτρος ἔντρομος ἀπὸ τῆς κλίνης. Ποῦ εἶναι ὁ Νικόλαος; Ἐξῆλθε τόσον ἐνωρίς;
— Μὴ φοβοῦ, ἀπεκρίθη ἡ Μαρία, κοιμᾶται μέσα ἥσυχος, δὲν θὰ ἐννοήσῃ τίποτε. Πέτρε μου, σήμερον φεύγεις… Πέτρε μου…
— Ὀπίσω! ὀπίσω, Μαρία! ἐτρελάθης; εἶπεν ὁ Πέτρος αἰσθανόμενος τὰς τρίχας του ὀρθουμένας ὑπὸ φρίκης.
— Πέτρε μου, λυπήσου με, ἐξηκολούθησεν ἡ Μαρία, ἑτοιμαζομένη νὰ καθήση παρ’ αὐτῷ, τρέμουσα ὅλη. Βλέπεις τί θυσίαν κάμνω!
— Ὀπίσω! ἤ, μὰ τὸν Θεόν, φωνάζω! ὑπέλαβεν ὁ Πέτρος, καὶ ἂς συμβῇ ὅ,τι συμβῇ.
— Πέτρε μου! εἶπεν ἡ Μαρία ἱκετεύουσα.
— Μακράν, σοὶ λέγω, ἤ!…
— Κακοῦργε, ἀλιτήριε, σκληρὲ, ἀπάνθρωπε! προσέθηκεν ἡ Μαρία ἀσθμαίνουσα, καὶ κατέλιπε τὸ δωμάτιον.
Ἐπὶ τέλους ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς ἀναχωρήσεως. Οἱ δύο φίλοι ἐπέβησαν ἁμάξης, ἀφοῦ ὁ Πέτρος ἀπεχαιρέτισε τὴν Μαρίαν, ἥτις τὸν ἀντεχαιρέτισε ψυχρῶς. Ἀπαλλαγεὶς παντὸς κινδύνου πλέον, ἐνόμισεν ὅτι ἠδύνατο ἀφόβως νὰ ἱκανοποιήσῃ τὴν περιεργίαν του, παρατηρῶν ἂν θὰ ἐμφανισθῇ ἡ μορφὴ τῆς Μαρίας εἰς κανὲν τῶν παραθύρων, ὅπως τὸν ἴδῃ τελευταῖον. Ἀληθῶς ἐφάνη, καθ’ ἣν δὲ στιγμὴν ὁ Πέτρος ἀνύψου πρὸς αὐτὴν τοὺς ὀφθαλμούς, αὕτη τῷ ἔπεμπε φιλήματα διὰ τῆς χειρός. Συγχρόνως ὅμως καὶ ὁ σύζυγος ἔστρεφε τυχαίως τὸ βλέμμα κατὰ τὴν αὐτὴν διεύθυνσιν, ἁμέσως δὲ κατεβίβασεν αὐτὸ πρὸς τὸν παρακαθήμενον φίλον. Ὁ Πέτρος κατώρθωσε νὰ διαμείνῃ ἀτάραχος, ἀλλ’ ἡ ὑπόνοια μὴ ἐνόησέ τι ὁ Νικόλαος ἐπὶ πολὺν χρόνον καὶ μετὰ ταῦτα κατέτρωγεν αὐτόν.
Μετά τινα ὥραν τὸ ἀτμόπλοιον ᾖρε τὰς ἀγκύρας, καταλεῖπον τὸν λιμένα τῆς Μασσαλίας, οἱ δὲ δύο φίλοι ἐχαιρετίζοντο μακρόθεν διὰ τῶν μανδηλίων…
Ἐξομολόγησις φιλικὴ κατέστησέ μοι τ’ ἀνωτέρω γνωστὰ πρὸ πολλοῦ. Ἐθεώρησα αὐτὰ τότε ὡς τυχαίαν τινὰ βιωτικὴν περι-
