— Διὰ τὸν Θεόν, Μαρία, μή μου ἐνθυμίζῃς τὴν ὀλεθρίαν ἐκείνην στιγμήν. Μὲ κάμνεις νὰ βδελύσσωμαι τὸν ἑαυτόν μου διὰ τὴν ἀδυναμίαν μου.
— Ἔλα, Πέτρε μου, ἔλα ἐδῶ! ἀνέκραξεν ἡ Μαρία ἀνοίγουσα τὰς ἀγκάλας, ἔλα, στήριξε τὴν κεφαλήν σου καὶ πάλιν εἰς τὸ στῆθός μου αὐτό. Προσκόλλησε καὶ πάλιν τὰ φλέγοντά σου χείλη, ἅτινα θ’ ἀνεύρωσι τὰ ἴχνη τῶν προχθεσινῶν φιλημάτων σου.
— Ὄχι Μαρία, εἶπεν ὁ Πέτρος. Δὲν θ’ ἁμαρτήσω καὶ τὸ δεύτερον. Δὲν εἰσῆλθον ἐδῶ μέσα διὰ νὰ ἐνσπείρω τὴν ἀτιμίαν, νὰ καταστήσω φίλον προσφιλῆ τὸν δυστυχέστατον τῶν ἀνθρώπων, ἔστω καὶ ἐν ἀγνοίᾳ του. Προχθὲς ἤμην ἀληθῶς παράφρων, καὶ δὲν ἤξευρα τί ἔπραττον.
— Ἐγὼ τοῦ ὁμιλῶ περὶ ἔρωτος θερμοῦ, καὶ αὐτὸς φλυαρεῖ περὶ καθηκόντων καὶ ἀτιμίας. Καὶ ὑπάρχει ἀτιμία ἐν τῷ ἔρωτι; Ἔλα μὴ γίνεσαι ἀνόητος. Μὴ ὁμιλῇς περὶ ἁμαρτίας, διότι ἡμάρτησες ἤδη, εὑρεθεὶς εἰς τὰς ἀγκάλας μου. Τὸ κατὰ διάνοιαν ἁμάρτημα δὲν διαφέρει τῆς ἔργῳ ἁμαρτίας, καὶ σὺ ἡμάρτησας κατὰ διάνοιαν, ἡμάρτησας, ἐξηκολούθησεν ἡ Μαρία, ἐπικαλουμένη τὸ τελευταῖον τοῦτο ἐπιχείρημα.
— Ἴσως ἔχεις δίκαιον, Μαρία, ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ αὐτό. Ἓν μόνον ἀθῷον φίλημα, ἀθῷά τινα φιλήματα…
— Ἀθῷον φίλημα, ἀθῷα φιλήματα! ἀνέκραξεν ἡ Μαρία εἰρωνικῶς. Καὶ ἦσαν ἀθῷοι οἱ ἐναγκαλισμοὶ ἐκεῖνοι, ἐκείνη ἡ φλέγουσα ἀναπνοή, ἧς ἡ θερμότης διέτρεξε τὰς φλέβας μου, ὁ τρόμος τῶν μελῶν σου, ἦσαν ἀθῷα πάντα ταῦτα; Μὴ εἶσαι μωρός.
— Ἆ, γόησσα, ἆ, μάγισσα! εἶπεν ὁ Πέτρος, πόσον εἶσαι εὔγλωττος, πόσα ὁ ἔρως σοὶ παρέχει ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα! Ἀλλὰ δὲν θά με παρασύρῃς, ὄχι! Ἂς ἀνακαλύψῃ ἐπὶ τέλους ὁ ἀτυχής μου φίλος τὰ ἴχνη τῶν ἀσπασμῶν μου, περὶ ὧν ὡμίλησας, ἐπὶ τοῦ στήθους σου, ἂν δύναται. Ἀλλ’ ἄλλα ἴχνη θλιβερὰ καὶ φοβερά, τὰ ὁποῖα τὸ ἀκαταλόγιστον πάθος σου ζητεῖ παρ’ ἐμοῦ, σοὶ τὸ ὁρκίζομαι, τὸ ὁρκίζομαι εἰς τὴν ἱερὰν φιλίαν του, δὲν θὰ κατορθώσῃς νά με καταπείσῃς ν’ ἀφήσω ὄπισθέν μου.
— Πέτρε, ἀνέκραξεν ἡ Μαρία σχεδὸν μετ’ ὀργῆς, Πέτρε! Τὸ τελευταῖον σὲ ἱκετεύω! Μὲ κατεξηυτέλισες!
— Ὤ, ὄχι, Μαρία, ὄχι, θὰ ἔλθῃ ἐποχή, καθ’ ἣν θά με εὐγνωμονῇς.
— Ἀλλὰ σὲ ἀγαπῶ!… σὲ ἀγαπῶ!… ἐξηκολούθησεν ὁρμῶσα πρὸς αὐτὸν μὲ ἀνοικτὰς ἀγκάλας, εἶμαι παράφρων ὑπὸ ἔρωτος!
Πλὴν εἰς ἀπωθητικὴν κίνησιν τὴς χειρὸς τοῦ νέου ἐσταμάτησεν, ὀλίγον δὲ καὶ κατ’ ὀλίγον, ὡσεὶ ἡ χεὶρ ἐκείνη τὴν ἀπώθε ἀληθῶς, ὑποχωροῦσα κατέπεσεν ἐπὶ τοῦ ἀνακλίντρου σιωπηλὴ καὶ
