κύριος Παρασκευασ Ψηταρασ, ἄνθρωπος ὑπερῆλιξ, πρόσωπον, μακρὸν καὶ κατεγρυπωμένον· φέρει παραγναθίδας πυκνὰς καὶ ἁδρότατον μύστακα καλύπτοντα ὁλοσχερῶς τὸ στόμα· στραβίζει ὀλίγον, ἀλλὰ τοῦτο φαίνεται μόνον ὁσάκις ὀργίζεται. Ἦτο ἄλλοτε τμηματάρχης, μετὰ τὸν σχηματισμὸν ὅμως τοῦ νέου ὑπουργείου ἐξεφράσθη αὐτῷ πλήρης εὐαρέσκεια καὶ ἀπεστάλη αὐθημερόν οἴκαδε, τοῦθ’ ὅπερ οὐδόλως εὐηρέστησεν αὐτῷ, ἐννοοῦντι νὰ ὑπηρετήσῃ τὴν πατρίδα ἔστω καὶ μετ’ ἀνδρῶν ὅλως ἀντιθέτων φρονημάτων. Τελευταία λεπτομέρεια. Ὁ κ. Ψητάρας εἶχε περιουσίαν ἐκ τῆς συζύγου του, ἣν ἀπώλεσε — τὴν περιουσίαν — ἀναμιχθεὶς εἰς ἐπιχειρήσεις γηπέδων. Τώρα ζῇ διὰ τῆς συντάξεώς του ἀναμένων πάντοτε τὴν βελτίωσιν τῶν οἰκονομικῶν τῆς χώρας, τὴν ἐπάνοδον τῶν φίλων του εἰς τὴν ἐξουσίαν καὶ τὴν ἐκ νέου ὑπερτίμησιν τῶν γηπέδων. Εἰσέρχεται εἰς τὴν αἴθουσαν φέρων κοιτωνίτην καὶ σκοῦφον, βλέπει τὴν πυρὰν ἐν τῇ ἑστίᾳ καὶ σύρων μέχρις αὐτῆς ἕδραν ρίπτεται εἰς αὐτὴν — τὴν ἕδραν — καὶ ἐξαπλοῖ τάς τε χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ἵνα θερμανθῇ.
Ὁ κ. Ψηταρασ μειδιῶν εὐαρέστως — Ἀνόητος! δὲν ἠρχόμην τόσην ὥραν ποῦ ἐπάγωσα μέσα!… Τὶ κρύον εἶνε καὶ τὸ σημερινόν!… καὶ αὐτὸ τὸ σπίτι μας εἶνε Σιβηρία!… Δὲν ἔχει μία τρύπα γιὰ
