πέντε, κρατοῦμεν τέσσαρα»… καὶ οὕτως ἐφεξῆς μέχρι τέλους. Μετὰ τὸν πρῶτον, τὸν μικρότερον πάντοτε, ὁ δεύτερος μαθητὴς. Τὰ αὐτὰ ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς. Ἐν τούτοις τὸ ἐξαγόμενον ὀρθόν. Εἰς τὸν τρίτον ἐξαντλεῖται ἡ ὑπομονὴ τοῦ ἐξεταστοῦ. «Λέγε τα μέσα σου ὅλα καὶ εἰπέ μας τὸ ἐξαγόμενον.» Ἠκολουθήσαμεν ἐπί τινας στιγμὰς τὰς ἐπὶ τοῦ πίνακος κινήσεις τῆς ἡλιοκεκαυμένης μικρὰς χειρὸς τοῦ νέου μαθηματικοῦ. Τὸ πρόβλημα ἐλύθη. Καὶ οἱ τρεῖς οὗτοι ἔμαθον καὶ θὰ γνωρίζωσι πῶς δύο καὶ δύο κάμνουν τέσσαρα. Τοσοῦτον ἀρκεῖ. Ἄλλως τε δὲν ἠδύνατο πιθανῶς νὰ τοὺς διδάξῃ καὶ περισσότερον ὁ ἀγαθὸς ἐφημέριος.
Τώρα τεχνολογία. — Ἀνάγνωσε μικρέ· «Τίμα τοὺς γονεῖς σου.» — Καλά. Γονεῖς τί μέρος λόγου εἶνε; — Ὀνόματος. — Ποίας κλίσεως; — Τρίτης. — Κλίνε το. — Ἑνικὸς ὀνομαστικὴ, γενικὴ, δυϊκὸς τὼ γονέε, τοῖς γονέοιν, πληθυντικὸς....
Ἐσκεπτόμην παρατηρῶν συνάμα πόσον ὡραίους εἶχε τοὺς ὀφθαλμοὺς μία τῶν θυγατέρων τοῦ δημάρχου, ἐσκεπτόμην κατὰ τί δύναται ποτὲ νὰ χρησιμεύσῃ εἰς ἕνα χωρικὸν τοῦ δυϊκοῦ ἡ ἐκμάθησις, καὶ ἤρχιζα νὰ ῥεμβάζω ὀλίγον, ὅτε μὲ ἀφύπνισεν αἴφνης ἡ ὀξυτέρα τοῦ δευτέρου μαθητοῦ φωνή· «Ὑπερσυντελικὸς ἐλελοίπειν ἐλελοίπεις, ἀόριστος δεύτερος ἔλιπον, ἔλιπες κτλ.»
Πρὸς τί, δι’ ὄνομα Θεοῦ, πρὸς τί τοσούτου χρόνου καὶ τοσούτου κόπου δαπάνη, ὅπως διδαχθῶσιν οἱ μικροὶ οὗτοι χωρικοὶ τοὺς περιττοὺς τούτους τύπους γραμματικῆς, ἥτις δὲν εἶναι οὔτε τῆς γλώσσης τὴν ὁποίαν λαλοῦσιν ἡ γραμματική, οὔτε γλώσσης τὴν ὁποίαν εἶναι πιθανὸν νὰ μάθωσι ποτέ; Διὰ νὰ χωνεύσῃ ὁ μικρὸς αὐτῶν νοῦς τὸ γονέοιν καὶ τὸ ἐλελοίπειν πόσον πρέπει νὰ ἐμόχθησαν οἱ δυστυχεῖς! Τίς ἐξ ἡμῶν δὲν ἐνθυμεῖται τὸν φοβερὸν τοῦτον μόχθον; Καὶ ὅμως ἀντὶ τοῦ χρόνου τοῦ κατανα-
