ρώμεθα νὰ ἀριθμήσωμεν τοὺς ἐπαίνους καὶ τὰς συμπαθεῖς κρίσεις περὶ τῶν ἐπιστημονικῶν ἐργασιῶν τοῦ Αἰγινήτου, ὧν βρίθουσι τὰ σχετικὰ περιοδικὰ καὶ ὁ λοιπὸς τύπος τῆς Γαλλίας. Ὁ ἀκαδημαϊκὸς διευθυντής τοῦ ἐν Παρισίοις Ἀστεροσκοπείου δι’ ἰδιαιτέρας ἐκθέσεως πρὸς τὴν Σύγκλητον τοῦ ἡμετέρου Πανεπιστημίου ἀνομολογεῖ τὰς ἐπιστημονικὰς ταύτας ἐργασίας ὡς ἐξόχου ἀκριβείας, καταδεικνυούσης δύω ἀπαράμιλλα προςόντα, ἅπερ, καίτοι σπανίως συναντώμενα, συνενοῖ ἐν ἑαυτῷ εἰς μέγαν βαθμὸν ὁ διαπρεπὴς ἕλλην ἐρευνητὴς τῶν οὐρανίων κόσμων, ἤτοι: δεξιότητα ἀσυνήθη περὶ τὰς ἀστρονομικὰς αὐτοῦ παρατηρήσεις καὶ θαυμαστὴν δημιουργικότητα ἐν τῇ θεωρητικῇ ἐπιστήμῃ. Ὅ,τι ὅμως πρὸ πάντων ἀνύψωσε τὴν ἐπιστημονικὴν αὐτοῦ περιωπὴν εἰς ἀνέφικτον σημεῖον, εἶνε ἡ τελευταία αὐτοῦ ἀνακάλυψις, δι’ ἧς ἀνέτρεψεν ἄρδην τὴν τέως κρατοῦσαν ἐν τῇ ἀστρονομίᾳ θεωρίαν τοῦ ἀμεταβλήτου τῆς ἀποστάσεως τῶν πλανητῶν ἀπὸ τοῦ ἡλίου. Ἡ ἀνακάλυψις αὕτη, διεγείρασα τὴν γενικὴν κατάπληξιν καὶ τὸν θαυμασμὸν σύμπαντος τοῦ ἐν Γαλλίᾳ ἐπιστημονικοῦ κόσμου, ἐχαρακτηρίσθη ὡς μία τῶν μεγαλειτέρων ἀστρονομικῶν ἀνακαλύψεων τοῦ αἰῶνος, ἕνεκεν τῆς ἀκριβείας τῶν μαθηματικῶν ὑπολογισμῶν ἐφ’ ὧν στηρίζεται. Ἐν τῷ Γαλιλαίῳ, περιοδικῷ τῶν κοσμολογικῶν ἐπιστημῶν, ὁ διαπρεπὴς Γάστων Μπὰρτ ἰδοὺ τί γράφει ἐπὶ λέξει περὶ τοῦ κ. Αἰγινήτου καὶ τῆς θαυμασίας αὐτοῦ ἀνακαλύψεως: «Τὸ ἀμετάβλητον τῶν μεσαίων ἀποστάσεων τῶν πλανητῶν πρὸς τὸν ἥλιον εἶνε ἡ βάσις τῆς νεωτέρας ἀστρονομίας. Κυρίως ἐξ αὐτῆς τῆς ἰδιότητος τῆς κινήσεως τῶν πλανητῶν ἐξαρτᾶται ἡ στερεότης τοῦ συστήματος τῶν κόσμων. Ἐὰν αἱ ἀποστάσεις τῶν πλανητῶν πρὸς τὸν ἥλιον μετεβάλλοντο ἀπὸ ἔτους εἰς ἔτος, οἱ ἀστέρες οὗτοι θὰ προςέπιπτον, τοῦ χρόνου προϊόντος, ἐπὶ τοῦ ἡλίου, ἕνεκα τῆς κεντρωφεροῦς δυνάμεως, ἢ θὰ ἀπεμακρύνοντο ἐπ’ ἄπειρον, ἕνεκα τῆς κεντρόφυγος δυνάμεως, ὅπερ θὰ ἐπέφερε τὴν καταστροφὴν τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος. Εἰς διατριβὴν ὑποβληθεῖσαν εἰς τὴν Ἀκαδημίαν τῶν Ἐπιστημῶν ὑπὸ τοῦ κ. Μουσσέ, διευθυντοῦ τοῦ Ἀστεροσκοπείου τῶν Παρισίων, ὁ κ. Αἰγινήτης, ὁ σοφὸς Ἕλλην ἀστρονόμος, ἀπέδειξε διὰ προςφυεστάτων μαθηματικῶν ὑπολογισμῶν ὅτι ἡ Γῆ καὶ ὁ Κρόνος πλησιάζουν ἐτησίως κατὰ μικρόν τι διάστημα πρὸς τὸν Ἥλιον. Ἡ μὲν Γῆ ἕνεκα τῆς δευτερευούσης ἕλξεως τῆς Ἀφροδίτης, ὁ δὲ Κρόνος διὰ τῆς ἰσχυρᾶς ἕλξεως τοῦ Διός. Ἀναλογιζόμενοι τὸ προοδευτικὸν ἀποτέλεσμα τῆς προςεγγίσεως ταύτης ἀγόμεθα εἰς τὸ ζήτημα: «Ὁ πλανήτης ἡμῶν προώρισται ἄρα νὰ πέσῃ ἡμέραν τινα ἐπὶ τοῦ Ἡλίου;» Ὁ κ. Αἰγινήτης ὑποβάλλων τὸ ζήτημα τοῦτο εἰς
