Ἴδε διᾴττουσι κόσμοι χίλιοι,
ὠχροὶ πλανῆται, φλογώδεις ἥλιοι,
εἰς τὰς ἐκτάσεις τοῦ ἀχανοῦς,
καὶ ἡ τῶν ἄστρων ἀκτινοβόλησις,
τῆς οἰκουμένης ὑψίστης στόλησις
χρυσοῖ γελῶντας ὠκεανούς.
Σ’ ἐπικαλοῦμαι σέλας οὐράνιον,
σέλας θεόσδοτον καὶ τιτάνειον,
πάσης οὐσίας, πρῶτε σπινθήρ,
ἐλθὲ φοιβόληπτος ἀναμένει σε
ὅστις μετάρσιος σὲ ἠτένισε
σὲ πῦρ ἀστραῖον, αὐτὸς αἰθήρ.
Μεγάλη ὄντως τῆς μαγείας ἡ ἰσχύς.
Τελεῖται ἡ ὑψίστη μετουσίωσις.
Σὲ εἰς τὴν θύραν τοῦ Παραδείσου
ῥομφαίαν εἴδομεν φλογεράν.
Ἡ ἀπαισία μαρμαρυγή σου
ἔτι φωτίζει ἐκ τῆς ἀβύσσου
τὴν καταδίκην καὶ τὴν ἀράν.
Σὺ ἐξ Αἰγύπτου, στήλη πυρίνη,
ὡδήγεις εἶτα πρὸς τὴν Σιὼν
τὸ ἔθνος, ὅπερ ὑπῆρξε κρήνη
χαρᾶς, καὶ ὅπερ θεὸς ἐκίνει
διὰ κινδύνων καὶ θυσιῶν.
Σὺ τὴν ἁγίαν ἀνάψας βάτον
ἐκ βάθρων ἔσεισας τὸ Σινᾶ,
καὶ ὑποθήκην τῶν ἀθανάτων,
τοῦ δεκαλόγου τὰς ῥήτρας τάττων,
θέμεθλα ἔθηκας ἐρυμνά.
Σὺ τῶν Γομόρων καὶ τῶν Σοδόμων
καταδαμάζων τοὺς φρυαγμούς,
τῶν ὑββαλίδων τῶν λυσικόμων
