ἢ τὄνομά σου δι’ ἀστέρων χαραχθὲν
εἰς τοὺς αἰθέρας.
Τοῦτο ἀναμφήριστον.
Εἰς τὰς πληγάς μου ἐπιχέεις βάλσαμον.
Τῶν ἱερῶν εἰκόνων ἡ ἀπόφασις
ἀδήριτος ἐπίσης.
Τοῦτο δεῖξόν μοι.
Τὴν μαρτυρίαν ταύτην τὴν πολύτιμον
παράσχου.
Τῆς μαγείας τὰ μυστήρια
εἰς τοὺς μεμυημένους μόνον δείκνυνται,
καὶ ἁμαρτάνει φοβερὸν ἁμάρτημα
ὁ ἀστρονόμος ὁ κλυδωνιζόμενος,
ἢ ἐπῳδὰς ψελλίζων καὶ εἰς τἄδυτα.
τῆς φαρμακείας εἰσχωρῶν οὐράνια
πρὸ τῶν τυχόντων ἀλλ’ ἡ Αὐτοκράτειρα
βεβαίως ἐξαιρεῖται·
Εὖγε, δέχθητι
καὶ τοῦτο τῆς ψυχῆς σου ἱλαστήριον.
Ὁ Παγκράτιος ἀποσύρει παραπέτασμα καὶ ἀποκαλύπτει πολυτελέστατον εἰκονοστάσιον. Ἐν τῷ μέσῳ μεγάλη εἰκὼν τῆς Ἵσιδος μετὰ τοῦ μικροῦ Ὀσίριδος, καὶ πέριξ ἄλλων διαφόρων αἰγυπτιακῶν θεοτήτων. Πρὸ αὐτοῦ ἓξ χρυσοῖ κηροστάται μετὰ πληθύος κηρίων ἐσβεσμένων. Εἰς τὸ κέντρον ἀργυροῦς τρίπους, ἐφ’ οὗ μέγα θυμιατήριον. Ὁ Παγκράτιος ἀμφιέννυται τότε φάρον, παριστῶντα τὰς ἐρυθρὰς γλώσσας καὶ τὴν κακὴν ζωηρᾶς πυρᾶς, καὶ λαμβάνων δύο δᾷδας ἐπίσης ἐσβεσμένας, χαράσσει δι’ αὐτῶν ποικίλα ἐν τῷ ἀέρι σχήματα, ἐνῷ ἀπαγγέλλει τοὺς κατωτέρω ἐξορκισμούς, οὓς συνοδεύει ἠρέμα αἰθερία μουσική.
Ὁ Πλάστης ἤνοιξε θεῖα ὄμματα
καὶ τὰ αἰθέρια αἴφνης δώματα
κατεπλημμύρησε νέον φῶς.
Ἔνθα τὸ χάος πρὶν τὸ ἀπαίσιον
θάλλει τὸ σύμπαν νῦν τὸ θεσπέσιον
ἐκεῖθεν ὕπαρξιν εἰληφός.
