συμμάχους λάβε καὶ θεοὺς καὶ δαίμονας,
ἀλλὰ τὸ μῖσος πρὸς τὸν ἴδιον υἱόν,
τὸ διακαῖον τῆς Εἰρήνης τὴν ψυχήν,
συνδαύλιζε, καὶ πρόσθες τὸ προμήνυμα
ἡ μοῖρα ὅτι ἐντελῶς ἀπέκλεισε
τὸν Κωνσταντῖνον τῆς ἀρχῆς.
Ἐργάζομαι
πρὸς τοῦτο ἀνενδότως. Μ’ ἐπισκέπτεται
ἡ Ἄνασσα συχνάκις, τὰς θαυματουργοὺς
εἰκόνας προσκυνοῦσα, καὶ τοῦ μέλλοντος
ἐτάζουσα τὰς δέλτους. Αἱ συνέπειαι
καταφανεῖς νομίζω τῶν ἀγώνων μου
εἰσὶ καὶ ἤδη.
Σοὶ ὀφείλω χάριτας.
Σὺ πᾶσάν μου γνωρίζεις τὴν διάνοιαν.
Ἀφοῦ τὸν Κωνσταντῖνον καταστρέψωμεν,
τῆς Βασιλίσσης ἡ σειρὰ ἐλεύσεται.
Καὶ σὸν τὸ στέμμα τότε. Τοῦ Ὠρίωνος
καὶ τῆς Πλειάδος ἐναργὴς συνδυασμὸς
παρέχει τούτου ἀσφαλῆ ἀπόδειξιν.
Ἄ νόστιμον. Εἰς ἄλλους ἀπεμπόλησον
τὰ φληναφήματά σου. Συναντώμενοι
οἱ ἱερεῖς τῆς Ῥώμης ἐλησμόνησας
τί ἔπραττον;
Ἀδίκως, Ὑψηλότατε,
τὴν ἐπιστήμην μυκτηρίζεις.
Πλὴν ἁδρῶς
ἐξαγοράζω τὰ ξηρά σου βότανα.
Ἐπλάσθης ὄντως Βασιλεύς.
Ἀνέρχεται
τὴν κλίμακά τις.
Ἴσως ἡ Βασίλισσα.
