βραδέως ἀπεποιήθη τῷ 1863 τὸ πρῶτον ὑπουργικόν χαρτοφυλάκιον τῶν Οἰκονομικῶν τὸ προσενεχθὲν αὐτῷ ὑπὸ τοῦ Βούλγαρη καὶ παραχωρήσας αὐτὸ τῷ πρεσβυτέρῳ αὐτοῦ φίλῳ του ἀειμνήστῳ Δ. Δρόσῳ ἐδέξατο μόνον τῇ ἀπαιτήσει τούτου, τὴν θέσιν τοῦ γεν. γραμματέως ἐν τῷ αὐτῷ ὑπουργείῳ. Ἡ θέσις αὕτη ὑπῆρξε συγχρόνως καὶ τὸ λίαν καρποφόρον σχολεῖον δι’ αὐτὸν ἐν ταῖς ὑποθέσεσι τῆς Διοικήσεως.
Ἀπὸ τῆς λήξεως τῆς Ἐθνοσυνελεύσεως ὁ πολιτικὸς βίος τοῦ Παπαμιχαλοπούλου ὑπῆρξε μέχρι πέρατος σειρὰ ἐπιτυχίας μὲν ἀδιακόπου ἐν ταῖς βουλευτικαῖς ἐκλογαῖς, ἅλυσις δὲ πρωτοφανοῦς συνοχῆς ἐν τῇ περιβολῇ τοῦ ὑπουργικοῦ ἀξιώματος· οὐδενὸς ἄλλου πολιτικοῦ ἐν Ἑλλάδι ἡ θέσις ἐν τῷ κόμματι, ᾧ ἀνῆκεν, ἐθεωρεῖτο τόσον φυσικὴ καὶ ἀναπόδραστος ὡς ὑπουργοῦ, ὡς αὐτοῦ· ἐν ἡλικίᾳ 37 ἐτῶν ὑπουργὸς τῆς Δικαιοσύνης τῷ 1865 ὑπὸ τὸν Βούλγαρην, ὑπὸ τὸν αὐτὸν ἐγένετο ὑπουργὸς τῶν Οἰκονομικῶν καὶ τῷ 1871 καὶ τῷ 1874, πάντοτε πανίσχυρος. Ἀλλὰ τῷ 1874 ἠναγκάσθη ν’ ἀπόσχῃ τοῦ βουλγαρικοῦ κόμματος καὶ ὑπουργείου, ἀποστέρξας νὰ συμμερισθῇ τὰς γνωστὰς ἐκείνας πλάνας τοῦ ἀρχηγοῦ του. Ὅμως ἡ ἀποχὴ αὕτη οὐκ ἦν καὶ διάρρηξις τῶν στενῶν σχέσεων καὶ τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης. Διὸ προσηνέχθη μὲν αὐτῷ παρευθὺς ἡ προεδρεία τῆς Βουλῆς ὑπὸ τοῦ Βούλγαρη, ἣν ὅμως ἀπεποιήθη· μόνος δ’ αὐτὸς ἀντεπεξῆλθε μετὰ γενναιότητος ἐν τῇ Βουλῇ κατὰ τοῦ ὑποβληθέντος αὐτῇ κατηγορητηρίου κατὰ τοῦ μεγάλου ἐκείνου ἀνδρός, οὗ μετ’ εὐλαβείας ἐπρόφερε πάντοτε σὸ ὄνομα.
Τὸν Μάϊον τοῦ 1877 ὑπουργὸς τῶν Ἐσωτερικῶν ὑπὸ τὸν ἀείμνηστον Κουμουνδοῦρον, παρ’ ᾧ εἶχε ταχθῆ καὶ μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ ὁποίου παρέμεινεν, ἐκλήθη πάλιν ὑπὸ τὸν αὐτὸν Πρόεδρον τῷ 1878, εἰς τὴν διεύθυνσιν τοῦ ὑπουργείου τῶν Οἰκονομικῶν. Τὸ ἔτος 1879 ἐξελέγη πρόεδρος τῆς Βουλῆς ἀντιμέτωπος τοῦ κ. Χ. Τρικούπη καὶ ὡς ὑποψήφιος τῆς φθινούσης Κυβερνήσεως Κουμουνδούρου καὶ μόνον ἡ νίκη αὐτοῦ, παρὰ τὴν ἧτταν ὅλων τῶν κυβερνητικῶν ὑποψηφίων ἀντιπροέδρων τῆς Βουλῆς, ἔσωσε τὴν Κυβέρνησιν, ἐπήνεγκε τὴν ὑπ’ αὐτῆς ἐνέργειαν τῶν νέων ἐκλογῶν καὶ ἐδώρησεν αὐτῷ μὲν ἐντὸς τοῦ 1880 πάλιν δὶς τὰ χαρτοφυλάκια τῶν Οἰκονομικῶν καὶ τῶν Ἐσωτερικῶν μετὰ τοῦ τῆς Παιδείας, τῇ δ’ Ἐλλάδι τὴν προσάρτησιν τῆς Θεσσαλίας καὶ τῆς Ἄρτης.
Ἡ αὔξησις αὕτη τῶν ὁρίων τοῦ Κράτους ἐπέβαλε πλεῖστα βαρέα καθήκοντα τῇ Κυβερνήσει. Πῶς δ’ ὁ Παπαμιχαλόπουλος ὡς ὑπουργὸς τῶν Ἐσωτερικῶν ἐξετέλεσε ταῦτα δείκνυται δι’ ὀλίγων ἐκ τῆς παντελοῦς ἐλλείψεως παντὸς γεγονότος ἀναρχικοῦ. Ἀλλ’
