τὴν πρωΐαν ὁ ἰατρὸς τὴν διαβεβαιοῖ ὅτι τοὐναντίον ἡ ἐγκυμοσύνη εἶνε διὰ τὸν ὀργανισμὸν ὅ,τι ἡ καλλιέργεια εἰς τὰς ἀγόνους χέρσους καθιστῶσα αὐτὰς θαλεράς, εὐχήμους, σπαργώσας, σφριγηλάς. Καὶ αὐτὴ ἡ ταλαίπωρος κλυδωνίζεται τώρα πάλιν εἰς νέας ψυχολογικὰς διακυμάνσεις, ἠναγκασμένη νὰ ὀνειροπολῇ ἀπὸ τῆς στιγμῆς ἐκείνης τὰς συγκινήσεις καὶ τὰ θέλγητρα τῆς μητρότητος, ἐνοχλοῦσα συχνὰ τὴν μαίαν, ἢ καὶ τὸν ἴδιον ἰατρόν της, ὅπως ἐπιταχυνθῇ τέλος πάντων τὸ εὐφρόσυνον γεγονὸς τῆς ἐγκυμοσύνης....
Ἡ ἀτυχής! Καὶ μήπως τῇ ἐπιτρέπεται ποσῶς ἡ ἐλευθέρα καὶ αὐτόματος ἐκδήλωσις τοῦ ἐσωτερικοῦ της ἐγώ, καθ’ οὗ παλαίει ἀδιακόπως, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ μὴ προσκρούσῃ εἰς τοὺς ἀμειλίκτους ὅρους τοῦ ἀρέσκειν;
Ἂν τῇ εἴπωσιν ὅτι ὁ γέλως καὶ ἡ εὔθυμος ἔκφρασις τοῦ προσώπου δὲν τῇ προσιδιάζει εἰς τὴν χάριν τῆς ὅλης ἐκφράσεως, ὑποχρεοῖ ἑαυτὴν νὰ φαίνηται σοβαρὰ καὶ ἀγέλαστος καὶ εἰς τὰς κωμικωτέρας ἀκόμη περιστάσεις. Τῇ λέγουν αὔριον ὅτι τὸ πῦρ τῶν ὀφθαλμῶν της ἀκτινοβολεῖ πλειότερον ὅταν λούεται εἰς δάκρυα, διακρυσταλλούμενα ἐπὶ τῶν παρειῶν της ὡς ἀδάμαντες, καὶ ἰδού, αὐτὴ ἐκζητεῖ ἐφεξῆς εὐκαιρίαν διὰ νὰ συγκινηθῇ, διὰ νὰ κλαύσῃ, διὰ ἐκραγῇ εἰς δάκρυα.
Ἀλλ’ ἐὰν αἴφνης τὴν διαβεβαιώσουν μεθαύριον ὅτι τοὐναντίον τὸ δακρύβρεκτον πρόσωπον δὲν τῇ ἁρμόζει, ἀναγκάζεται τότε πάλιν νὰ πνίγῃ τὰ δάκρυά της, καὶ ὅταν ἀκόμη παρίσταται εἰς κηδείαν, εἰς μνημόσυνον, εἰς ἐκφορὰν νεκροῦ, ὁπότε ὀφείλει ὁπωσδήποτε νὰ χύσῃ μερικὰ δάκρυα, ἀπαραίτητα ὁπωσοῦν ἂν μὴ εἰς τοὺς ἰδίους ἀλλ’ εἰς τοὺς ξένους τοὐλάχιστον ὀφθαλμούς.
Καὶ ὁ ἀγὼν αὐτὸς ἐξακολουθεῖ ἀδιάλειπτος, ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν, ἀνὰ πᾶν βῆμα, καθ’ ἑαυτῆς, κατὰ τῆς φύσεώς της, κατὰ τῆς ῥαπτρίας της, τοῦ κομμωτοῦ της, τοῦ ὑφασματοπώλου, καθ’ ὅλου τοῦ κόσμου, καθ’ ὅλων τῶν στοιχείων.
Διότι, παραδόξως κανείς, κανεὶς ἐξ ὅσων τὴν περιστοιχοῦν καὶ μεθ’ ὅσων συναλλάσσεται εἰς τὰ ζητήματα τῆς φιλοκαλίας, δὲν ἔχει τὴν λεπτὴν καλαισθησίαν της. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ φωτογράφος της, ἔπειτα ἀπὸ τόσας ἀποπείρας καὶ συζητήσεις καὶ ῥήξεις, δὲν κατόρθωσε νὰ ἐπιτύχῃ τελείαν τὴν φωτογραφίαν
